هوش مصنوعی: ای ماه زیبای دلربا، تو فرمانروایی برای جمع نیکان و نیکوکاران.

هوش مصنوعی: بی وفایی نکن که این کار باعث دوری و جدایی می‌شود و با آشنایی و دوستی در تضاد است.

هوش مصنوعی: تو با لطف و زیبایی خود هزاران دل پاک را به دام می‌کشی.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره دارد به اینکه وقتی فردی به مقام یا جایگاهی نائل می‌شود، مردم به او احترام می‌گذارند و حتی ممکن است به او خدمت کنند. هر بار که او از راهی عبور کند، توجه و احترام دیگران را جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: یک شب می‌خواهم مخفیانه از نگهبانت دور شوم و چهره‌ام را به خاک درگاهت بمالم.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که جزو گروه سگانت هستم، زیرا این خودستایی خوشایند نیست.

هوش مصنوعی: ای ترک سرمست، تصمیم به رفتن نداشته باش، زیرا در این صورت کنترل تفکر و عقل من از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که جانم به تو پیوند خورده، هیچ‌کدام از روزهای جدایی را نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: بهار که می‌رسد، بادی می‌آید که گل را به سرعت جابجا می‌کند. این باعث می‌شود که گردش روزگار و تغییرات زندگی را به خوبی حس کنیم.

هوش مصنوعی: من مانند زنگی که به صدا در می‌آید و ناله می‌کند، در حال درخواست کمک هستم. ای کاش تو رحم کنی و با لطف و محبت خود به من توجه کنی.

هوش مصنوعی: درد فراق تو چنان عمیق و جانسوز شده که تحملش برایم بسیار دشوار است. احساس غم و اندوه ناشی از دوری‌ات به حدی رسیده که به جانم رسیده است.

هوش مصنوعی: با اینکه از جلو به صورت از من فاصله گرفته‌ای، اما هنوز در عمق جان من حضور داری.

هوش مصنوعی: نه درمانی برای درد من وجود دارد و نه مرهمی که به من کمک کند؛ اگر نگران دنیا نبودم، این وضعیت برایم چندان مهم نمی‌بود.

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای از غم و فراق تو نشسته‌ام و با این حال به خوشی و شادمانی فکر می‌کنم. حالا بگو که این وضعیت به کجا می‌رسد یا تا کجا ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: گاهی از دل خود ناله‌ای به آسمان می‌فرستم و گاهی اشک‌های خونین از چشمانم می‌ریزم.

هوش مصنوعی: چرا به حال من که هم در آشکارا و هم در نهان می‌دانی، این‌گونه بی‌توجهی؟

هوش مصنوعی: برو و از درد و سوزی که در دل داری، جامی پر کن و بگذار که بر سوز و ناله‌ات غلبه کنی، مانند عود که هر لحظه صدای ناله‌اش بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که از محبوبش دور مانده باشد، به خاطر درد و غمش، کجا می‌تواند رهایی پیدا کند؟