هوش مصنوعی: هر شب صدای ناله من به گوش ماه می‌رسد، تو هم به یاد من صدای او را می‌شنوی، ای خدا.

هوش مصنوعی: به خاطر دوری تو، روزهایم شب و تاریک است و این شب هم جز اشک من هیچ درخشش و نوری ندارد.

هوش مصنوعی: تو در چهارده سالگی زیبایی و خوبی را به دست آوردی، اما زیبایی و جذابیت تو به کجا می‌رسد؟ چون ماه آسمان فقط چهارده شب درخشش دارد.

هوش مصنوعی: سرم شایسته این نیست که بخواهد افسار بزند، زیرا تنها چیزی که در مسیر تو می‌سازد، دلشکستگی و آزار است.

هوش مصنوعی: کجاست قدرت تحمل زیبایی و لطافت خاصی که می‌تواند بر دل انسان تأثیر بگذارد و به آرامی بر لبانش جاری شود؟

هوش مصنوعی: ای پزشک، دستت را به نبض من نزن، زیرا این جسمی که تو دیدی، بر اثر آتش تب در حال ذوب شدن است.

هوش مصنوعی: بر روی ظرف سفالی بگذارید و درد را بریزید، چرا که این درد شایسته او نیست و او لیاقت جامی صاف و سرشار از شادی و خوشی را دارد.