هوش مصنوعی: چه صبح دل‌انگیزی که از گل دلنشینش خبر می‌رسد، بویی که از زیبایی او به مشام جان می‌رسد، اثری عمیق به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به خاطر او هیچ اقدام و حرکتی نخواهم کرد، چون از سفره‌ی بخشش او نه چیزی به درد دل من می‌خورد و نه چیزی به من می‌رسد که دردهایم را تسکین دهد.

هوش مصنوعی: ای کاش با وصل خود، شوق و هیجان دل مرا آرام کنی؛ زیرا نمی‌خواهم آتش دل، به تو آسیبی برساند.

هوش مصنوعی: از تیرهای بی‌رحمی تو چقدر بد می‌کشم، اما هنوز هیچ‌یک از تیرها را از دل خود دور نکرده‌ام و یکی پس از دیگری به قلبم می‌رسد.

هوش مصنوعی: همه چیز همیشه در نظر توست، چه خوب است که کسی گه‌گاهی از نگاه لطف تو به سعادت و خوشبختی برسد.

هوش مصنوعی: هرگز از مسیر جستجوی خود منحرف نخواهم شد، ای بی‌دلی! چه جای تعجب دارد که گاهی در دستان فردی بی‌پول و بی‌چاره مانند تو، جواهر قیمتی به دست آید.

هوش مصنوعی: شب به خاطر جدایی تو پر از تاریکی و غم شد، اما چه اهمیتی دارد اگر صبحی با نور وصال تو این شب تاریک را روشن کند؟