هوش مصنوعی: من چند بار دستان و پاهای پیک یار را می‌بوسم و خوشحال می‌شوم در آن لحظه که بتوانم او را ملاقات کنم.

هوش مصنوعی: اگر یار به من بی‌مهری کند و به من طعنه بزند، برایم مهم نیست، چون من از یاد او دیگران را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی را که بدون حضور او احساس می‌کردم نوشته بودم، اما وقتی نامه‌اش را دریافت کردم، مثل یک طلسم که جانم را نجات می‌دهد، آن غم را فراموش کردم.

هوش مصنوعی: من به خاطر چهره دور از تو آزار می‌بینم و می‌خواهم دلم را آزاد کنم تا بتوانم رنج دوری آن آزار را بیان کنم.

هوش مصنوعی: ولی من نمی‌دانم چطور می‌توانم درد دل‌های زیاد را در کلمات کم و نرم بیان کنم.

هوش مصنوعی: من به دعای کسی که به من جام می‌دهد، امیدوارم و آن دعا از من دور نخواهد شد. همکاری و خدمت من به او، بهتر از همکاری کسانی است که فقط به زبان دعا می‌گویند.

هوش مصنوعی: زمانی که آرزوی کسانی که به آن نمی‌رسند، به حقیقت پیوسته است، هرگز بر خواسته و آرزوی او تکیه نکن، زیرا این دنیا همیشه در حال تغییر و ناپایدار است.