هوش مصنوعی: ما تا چه زمانی باید در غم دوری تو زندگی کنیم؟ با اشک‌های داغ و آه‌های سوزان همیشه در کنار غم خواهیم بود.

هوش مصنوعی: تو با دیگران در رقابت هستی، اما ما به خاطر غم تو از خود بی‌خبر هستیم. تا زمانی که تو به وضعیت مطلوب نرسی، ما هم این‌گونه باقی خواهیم ماند.

هوش مصنوعی: در کمان ابرویت، زیبایی و جاذبه‌ای نهفته است که هر نظاره‌گری را به خود جذب می‌کند. از این به بعد، در هر جایی که باشی، ما در انتظار تو خواهیم ماند.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند خوشه‌های گندم بر سر گل‌ها قرار می‌گیرد و ما در گرداگرد آن خرمن، به‌عنوان گدایان خوشه‌چین، خواهیم بود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که پا بیرون بگذاری، ما سال‌ها به انتظار خواهیم نشست و جان خود را به شما تقدیم خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: وقتی تو به خاطر غم ما خوشحالی، ما هیچ وقت از ناراحتی و اندوه تو رهایی نخواهیم یافت، و همواره دلمان ویران و غمگین خواهد بود.

هوش مصنوعی: ای کسی که دیگران را بر سر سفره‌ی خوشی نشانده‌ای، تا کی ما باید در کوی غم به حال خود بمانیم و مانند جامی که بر زمین افتاده، بی‌حرکت و بی‌خبر از خوشی‌ها باشیم؟