هوش مصنوعی: اگر از پیراهنت بویی به سوی گلستان بیفتد، گل‌ها بر سر خود جامه‌ای پاره می‌کنند و بلبل‌ها در حال ناله خواهند بود.

هوش مصنوعی: من بر آن اندام زیبا و باریک، پیراهنی را می‌پسندم که به اندازه‌ای راحت باشد که حتی سایه گلبرگ‌ها نیز بر او سنگینی نکند.

هوش مصنوعی: آب زندگی برای من چقدر خوشایند است، اما تیغ نامهربانی تو بر گلوی من حتی از آن هم خوشایندتر است.

هوش مصنوعی: من همچون نی هستم که از تیر تو آسیب دیده‌ام. اکنون اگر دمی بزنم، از هر استخوانم صد ناله به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای خورشید من، با تیغ بیم خاکسار خود، نکن که اگر بترسی، زمین هم تاب تحمل بلاهایی که از آسمان نازل می‌شود را از دست خواهد داد.

هوش مصنوعی: دهانت مانند غنچه‌ای است که در کنار گل و نرگس شکفته، و خط زیبایت مانند چمن سبز است. امیدوارم روزی بهار زیبایی‌هایت به پاییز نرسد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که خودِ بودن در نزدیکی و خاکساری در برابر تو، به اندازه‌ای ارزشمند است که حتی اگر شخصی به درجه‌ای عالی نرسد، باز هم شایسته‌است. در حقیقت، خودِ قربانی کردن و نزدیک شدن به تو، به اندازه‌ای قدرت و شأن دارد که از بسیاری عناوین و مقام‌ها بالاتر است.