هوش مصنوعی: در شب در غم جدایی، دو ابرو در ذهنم شکل گرفتند. هر جا که فکر کردم یا احساس کردم، تصویری از هلال ماه به ذهنم آمد.

هوش مصنوعی: پس از مرگم، ای بزرگوار، لاشه‌ام را در آن صحرا بگذارید، جایی که روزی بوی خوش غزالی را شنیدم.

هوش مصنوعی: من در سایه دیوار آن خورشید می‌روم و چون آفتاب بخواهد، صورت زیبای خود را به نمایش می‌گذارم؛ اما بدان که روزی عمر نیز به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم نشانه‌ای از نعل‌های مرکب او پیدا کنم، اما احساس غم و اندوهی که در دلم دارم، همیشه مرا به سمت او می‌کشاند. اکنون نیز به یاد او و به دنبال نشانه‌هایم.

هوش مصنوعی: تنها با درد و رنج عمیق می‌توان به تیر او رسید؛ زیرا عشق او مانند درختی دارد که باغ و جان ما را پر از شادابی و زندگی می‌کند، مثل نهالی که جوانه زده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که به دلیل مقام و عظمت کسی، پاهای او بر زمین نمی‌رسد، به گونه‌ای که سرهای بزرگواران و عزیزان در راه او زیر پا قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف دهانی تنگ و مهمانی پر از سخنان زیبا می‌پردازد و می‌گوید که عاشقان زود رنج و دل‌شکسته به خوبی حال و وضعیت خود را در این کلام می‌یابند. به عبارتی، سخنان بیان شده به خوبی حال و احوال عاشقان و احساسات آنان را نمایان می‌کند.