هوش مصنوعی: به زیبایی خم ابروی تو، ماه جدید هم نیست. نور صورت تو مانند شمعی است که هیچ‌گاه به روشنی خورشید نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: دلم پر از زخم‌های قدیمی است که از آسیب‌های تو به وجود آمده‌اند، اما حالا تنها چیزی که می‌تواند به این زخم‌ها کمک کند، زخم‌های تازه‌ای است که می‌زنی.

هوش مصنوعی: امروز با خوشنویسی‌ات، خوب می‌نویسی و هیچ کس به زیبایی تو در این عرصه وجود ندارد. قلم، زیبایی و هنر تو را به تصویر می‌کشد و کسی به پای تو نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که در مسیر غم و اندوه تو، جست و جو و تلاش برای یافتن تو وجود دارد. او به دیگران تأکید می‌کند که هیچ‌کس مانند او در این راه خالی و بی‌کسی نیست، و تلاشش برای یافتن تو از دیگران متمایز است.

هوش مصنوعی: چه شده که ماهتاب در شاخسار تو نمایان شده؟ در حالی که محصول او در واقع چیزی بیش از یک جو نیست.

هوش مصنوعی: اگر نتوانی به خاطر پرده‌های دنیوی صورت او را ببینی، ای دل! نگاه کن به سخنش و از وجود خود فاصله بگیر.

هوش مصنوعی: به زیبایی‌های وجود تو اینقدر بسنده می‌کنم که ترانه‌ی دلنواز تو تنها با صدای خسرو هماهنگی دارد.