هوش مصنوعی: وقتی که زمان جمع‌آوری و آماده‌سازی رسید، با ایجاد سر و صدا، نوازنده طبل و شتاب سفر را شروع کرد.

هوش مصنوعی: مدت‌هاست که نگهبانان به دقت مهد زرشکی را بر دوش اسب‌ها قرار داده‌اند تا پیکر او را حمل کنند.

هوش مصنوعی: هیونان بر فراز کوه، با زیبایی و درخششی که دارد، نشان از سرزمین کوهستانی و زادگاه آن‌ها می‌دهد، جایی که کوه‌هایی با طلا و ارزش فراوان وجود دارد.

هوش مصنوعی: این جمله به وضوح به دو زمان مختلف اشاره دارد: روز سفید که نماد روشنایی و روز است و شام سیاه که نشان‌دهنده تاریکی و شب می‌باشد. همچنین، به عنوان ستمگران لشکری که در این دو زمان فعالیت می‌کنند و بر روی راهنمایان مشغول هستند، اشاره می‌شود. به این ترتیب، می‌توان برداشت کرد که در روزهای روشن نیز افرادی هستند که وظیفه حفظ امنیت و راهنمایی را بر عهده دارند و در شب‌ها یا زمان‌های سخت‌تر، این وظیفه به دوش دیگری است.

هوش مصنوعی: به خاطر ستمی که از من دیده‌اند، نالیدند و راهی به سوی وطن خود پیدا کردند.

هوش مصنوعی: دو نفر در حال سفر بودند و با نوشیدن شراب، به راحتی و شادابی مسیر را طی می‌کردند، در حالی که تن‌های خسته‌شان را آرامش می‌بخشیدند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به این مسئله اشاره می‌شود که در زمانی خاص، نه شب را حساب کردند و نه روز را. انگار زمان برایشان اهمیت نداشت و در پی چیزی بالاتر از صرف روز و شب بودند. به نوعی، زندگی به سرعت در حال گذر است و آنها به دنبال هدفی برای بهره‌برداری از آن بوده‌اند.

هوش مصنوعی: پس از مدتی سختی و تلاش، او را به سرزمین خودش بردند و در آنجا جا و منزل گزیدند.

هوش مصنوعی: خبر به رومیان رسید و آن را به گوش هم رساندند، در حالی که صدا و شور و هیجان در آسمان به اوج خود رسیده بود.

هوش مصنوعی: پس از شنیدن این سخن، همه‌ی گازران (چندین بار) به دنبال مصریان رفتند و لباس‌های خود را بر روی نیل (رودی در مصر) انداختند.

هوش مصنوعی: وقتی در اسکندریه، در بطن مادر خود بودی، نوری از خرد و دانایی بر تو می‌تابید که تو را راهنمایی می‌کرد.

هوش مصنوعی: وقتی این داستان را شنید، سینه‌اش از شدت ناراحتی و آتش اشک‌ها شعله‌ور شد و دلش پر از اندوه گردید.

هوش مصنوعی: از شدت احساس و غم، دل و چشمانم به گریه افتاده‌اند و دیگر نمی‌توانم صبر کنم و از مرحله‌ای که باید صبر کنم، بیرون آمده‌ام.

هوش مصنوعی: او به شدت تلاش می‌کند تا از درد و رنجی که بر جانش سایه افکنده، رهایی یابد و به آرامش برسد.

هوش مصنوعی: چون شب غم‌انگیز می‌گذرد، صبحی زیبا خواهد آمد و به دست تقدیر، دل‌ها را به چالش خواهد کشید.

هوش مصنوعی: با ناخن شکاف‌هایی در چهره شادابم ایجاد می‌کنم و این چهره تازه را با اشک و رنج دلم یکسان می‌سازم.

هوش مصنوعی: در دادگاه عشق، زخم طپانچه گلی را به رنگ نیلوفر آبی می‌آراید.

هوش مصنوعی: موهای سیاه و خوش‌بو از سر دختری به نام تارتار رها می‌شود و او به حال خود زارزار گریان می‌شود.

هوش مصنوعی: لباسی نرم و لطیف را از تن بیرون کند و به جای آن، گردن را با پارچه‌ای زبر و خشن بپوشاند.

هوش مصنوعی: اسکندر در نگارش نامه‌اش به شیوه و سبک خاصی که دارد، به شدت بر یاری و کمک کردن تأکید دارد.

هوش مصنوعی: او با مهارت و زیرکی به محتوای نوشته‌اش پرداخته و با صبر و ذهنی خردمندانه، توانسته است طبیعت خود را به خوبی هدایت کند.

هوش مصنوعی: فرمان داد تا مردم آن سرزمین، چه از شام و مصر و چه از روسیه و روم، حضور پیدا کنند.

هوش مصنوعی: لشکر او به جلو رفتند و با افتخار مهد زرش را بر دوش خود گذاشتند.

هوش مصنوعی: دل‌ها در اسکندریه پر از اندوه و رنج پنهان شده‌اند، مانند گنجی که به خاک سپرده شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که از کار تدفین او فارغ شدند، حکیمان و خردمندان کتاب‌هایی درباره‌اش نوشتند.

هوش مصنوعی: از گنجینه‌ی حکمت، جواهراتی را بیرون آوردند و سپس پرده را بر مادرش افکندند.

هوش مصنوعی: وقتی که با او از پشت پرده صحبت کردند، پاسخ زیبا و دلپذیری از او شنیدند.