هوش مصنوعی: زمانی که یک خواننده آهنگ فقری را می‌سازد، از ظرافت و زیبایی‌های ظاهری غافل می‌شود و به سادگی و زشتی فقر اشاره می‌کند، حتی اگر در ظاهر به چیزهای با ارزش مانند ابریشم نگاه کند.

هوش مصنوعی: این صدا و نغمه قدیمی، نوای جدیدی است که زینت بخش مقام پادشاهی و عظمت سلطنت است.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که به این نغمه زیبا توجه کرده و آوای شادی را فراموش کرده است.

هوش مصنوعی: از شادی این جشن و پایکوبی، دست وداع را به‌سوی سرزمین‌ها و جهانیان دراز می‌کند.

هوش مصنوعی: مانند اسکندر، آن شاه بزرگ که برای فتح شهری به راه افتاد.

هوش مصنوعی: در آن شهر، برای اولین بار، حمله‌ای صورت گرفت و گل‌های پیروزی از تیغ‌های خاردار به دست آمد.

هوش مصنوعی: شهر خندان و شاداب به خاطر آن گل زیبا به مانند باغی خوشبو شده است و آن زندان تاریک هم روشنایی‌ای یافته است.

هوش مصنوعی: در آن نور و روشنایی، جمعی از مردم گرد هم آمدند، مانند پروانه‌هایی که به طرف شمع جذب می‌شوند.

هوش مصنوعی: از آن‌ها بپرسید، ای پادشاه جهان، که آیا از چیزهای روشن و پنهان آگاهی دارید؟

هوش مصنوعی: هیچ یک از شاهان گذشته زنده نیستند که بتوانند دوباره بر تخت سلطنت بنشینند.

هوش مصنوعی: گفتند بله، کسی وجود دارد که از دارایی پادشاه برای دیگران بخشش کرده و ثروتش را به نمایش گذاشته است.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به فردی دارد که دیگر آرزوی قدرت و مقام را نمی‌کند و از قبول مالیات یا هزینه‌های مرتبط با آن نیز دست برداشته است. در واقع، نشان‌دهنده حالتی از بی‌نظمی یا رهایی از دغدغه‌های دنیوی است.

هوش مصنوعی: از بالای گورستان، نشانه‌هایی پیدا است و از روی سنگ‌نوشته‌ها، سخن از فنا و زوال به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: آن دلیر و شجاع به طرز عجیبی به شکار گورخر رفته، در حالی که طبیعتش از آهوهای چین نفرت دارد.

هوش مصنوعی: کسی که از مقام و قدرت خود استفاده می‌کند و به بندگان راه نمی‌دهد، نمی‌تواند به جایی برسد که اهل زندگی و خوشبختی در آن قرار دارند.

هوش مصنوعی: وقتی که در سخنرانی خود گوهرهایی از حکمت را مطرح می‌کند، کلماتش اثر عمیقی بر روح و جان انسان‌ها می‌گذارد.

هوش مصنوعی: برخی افراد ممکن است در میانسالی یا کهنسالی به یاد مردگان بروند و از مسائلی که به آن‌ها اندیشه‌ای نکرده‌اند، بهره‌مند شوند. در این حال، مثل این است که از کسانی که دیگر در میان ما نیستند، مطالبی برای یادگیری می‌گیرند و به افراد غمگینی که نیاز به الهام دارند، راهنمایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: از درد و رنج کسانی که تنها و خسته هستند، چشمان مردم به رنگ سرمه (زیبا) می‌شود.

هوش مصنوعی: شاه فرمان داد تا مجلسش را در حضور برگزار کند، همان‌طور که خورشید نور می‌افشاند.

هوش مصنوعی: مدتی بعد، به سوی پادشاه، شخصی با مقداری استخوان به دست آمد.

هوش مصنوعی: سکندر به او گفت چه چیزی از این سفره‌ی سبز برمی‌داری، جز دو یا سه استخوان؟

هوش مصنوعی: او گفت که در این دشت، به قبر گدایان و پادشاهان نگاه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: استخوان‌های شاهان و گدایان از نظر من تفاوتی ندارند و هر دو در نهایت به خاک می‌پوند.

هوش مصنوعی: اگر در پایان، همه در یک رنگ و حالتی قرار گیرند، پس چرا در آغاز با یکدیگر درگیر شده‌اند؟

هوش مصنوعی: او دوباره به او گفت که ای عزیز، اگر باهوش و دارای اراده قوی باشی.

هوش مصنوعی: بیا تا تو را به جایی برسانم که شایسته‌اش هستی و از این بلاتکلیفی و سردرگمی نجاتت دهم.

هوش مصنوعی: من از آن نوع افراد نیستم که بلند همتی‌ام به خاطر مقام شاهی افزایش یابد.

هوش مصنوعی: تلاش و اراده قوی، ثروتی است که از آن می‌توان در بالاترین جایگاه‌ها نیز بهره‌مند شد.

هوش مصنوعی: دل من نمی‌خواهد از هیچ آرزو و خواسته‌ای خالی باشد، مگر فقط به چهار چیز از این دنیا و دیگر دنیا.

هوش مصنوعی: یک عمر جاودان و پایدار از طریق بندگی و دانش به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: زندگی ابدی او همچون دامنش، همیشه باقی است، اما فنا و نابودی در اطراف او گرد آمده‌اند.

هوش مصنوعی: بهار جوانی همواره کوتاه است و به زودی به پایان می‌رسد، زیرا خزان همیشه در کمین است تا آن را برباید.

هوش مصنوعی: پاییز، فصل خزان جوانی است و در حقیقت، پیری نمی‌تواند عیب و نقصی بر جوانی بیافزاید.

هوش مصنوعی: شادی حقیقی اساس و پایه‌ای ناپایدار دارد و غم‌های این دنیا نمی‌توانند به آن آسیب بزنند.

هوش مصنوعی: همه آرامش‌ها و دردها از او دور هستند و دل و چشم همیشه پر از نور اوست.

هوش مصنوعی: در چهارم غنا، زیبایی به قدری دلنشین است که فقر هیچ آسیبی به آن نمی‌زند.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به تاثیرات خوشایند و شاداب‌کننده در زندگی اشاره دارد. معنای آن این است که با فراهم آوردن شرایط خوب و خوشی، می‌توان از غم و نگرانی‌ها فاصله گرفت و حال بهتری پیدا کرد. این خوشی‌ها، مانند مایه‌ای است که به زندگی طراوت می‌بخشد و ذهن را از دغدغه‌ها پاک می‌کند.

هوش مصنوعی: پادشاه به او گفت: ای کسی که به دانش گرانقدر هستی، این چهار چیز از قدرت من خارج است.

هوش مصنوعی: در این دنیا هر کسی غیر از خداوند هیچ گونه اختیاری ندارد و در این چهارچوب هیچ کس نمی‌تواند به تنهایی تصمیم بگیرد.

هوش مصنوعی: اجازه بده تا به دروازه‌ای بروم که از این درخت به هدفم برسم.

هوش مصنوعی: از لطف و احسان او، آرزوهایم برآورده می‌شود و نامم فراتر از آسمان‌ها خواهد رفت.

هوش مصنوعی: سکندر وقتی آن نکته را شنید، از گفتن چیزی که در دل داشت منصرف شد.

هوش مصنوعی: او از آداب و رسوم سخت و پیچیده دوری جسته و به خاطر وضعیت پادشاهی‌اش از مسئولیت‌ها معاف شده است.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیایید و می را به کشتن بده، زیرا این امواج دریا کشتی را شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: من به سلامت تو را از دل دور می‌کنم و از این آشفتگی که دارم، آرامش می‌جویم.

هوش مصنوعی: بیا ای نوازنده، نواهای دلنشین را بر چنگ بزن و از این پرده، آهنگی زیبا و دلگیر بساز.

هوش مصنوعی: خوشا به حال آن گدای بی‌سر و پا که با زرنگی و هوش خود، توانسته تاج شاه را پشت سرش بیندازد.

هوش مصنوعی: هرکس که از خود خالی شود، مانند حبابی است که اگر پایش را روی آب بگذارد، طبیعی است که در آب غوطه‌ور شود.

هوش مصنوعی: هرکس که با آرامش و سبکی حرکت کند، مانند کف روی آب دریا، از ترس امواج نابود نخواهد شد.