هوش مصنوعی: وقتی دایه زلیخا او را اشکبار دید، حالش را جویا شد.

هوش مصنوعی: ای چشمانم، با دیدن تو روشن می‌شود و دل من به خاطر تصویری از چهره‌ات، مانند باغی پر از گل شاداب می‌گردد.

هوش مصنوعی: دل تو پر از درد و جانت مملو از ناراحتی است، نمی‌دانم اکنون حال و روزت چگونه است.

هوش مصنوعی: تو که همیشه آرامش را در زندگی دنبال می‌کنی، چرا از بی‌قراری خود رنج می‌بری؟

هوش مصنوعی: زمانی که از او دور بودی، اگر دلت می‌سوخت، می‌توانستی به خاطر این دوری عذرخواهی کنی.

هوش مصنوعی: حال که در لحظه وصال هستم، چرا باید بسوزم؟ چرا باید به خاطر عشق، شعله وجودم را روشن کنم؟

هوش مصنوعی: کسی را نمی‌توان پیدا کرد که معشوقش به خاطر او تمامی وجود خود را تقدیم کرده باشد.

هوش مصنوعی: خوشا به حالت که سرنوشت خوبی داری، زیرا پادشاه تو به عنوان خدمتگزارت آمده است.

هوش مصنوعی: ماه زیبا و شایسته‌ای که مستحق تاج پادشاهی است، با فرمان تو به این مقام رسید، حال چه چیزی بیشتر از این می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: با چهره‌ای شاداب و خوشحال زندگی کن و از غم‌های دنیا رهایی یاب.

هوش مصنوعی: از زیبایی و جذابیت او بهره‌مند شو و با رفتار نیکو و خوشایندش، آسایش و آرامش را تجربه کن.

هوش مصنوعی: لبانش را تماشا کن و از آن لبخند زندگی بگیر، از شیرینی‌اش بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: زلیخا وقتی این حرف‌ها را از پرستارش شنید، دلش پر از غم و اندوه شد و اشک‌هایش مانند خون بر دلش نشسته بود.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک‌های دل را به خاطر او ریختم و داستان درد و رنج را در برابرش گفتم.

هوش مصنوعی: ای مادر مهربان، بدان که تو به کارهای دانا و آگاه چقدر نیاز نداری.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که در دل من چه احساساتی وجود دارد و از آن احساسات چه کارهایی به دست آورده‌ام که برایم ارزشمندند.

هوش مصنوعی: من در خدمت هستم و می‌ایستم، اما چنان به نظر می‌رسد که هیچ خدمتی ارائه نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: هرگز دوری تو از من نخواهد بود، اما نگاهت هرگز به من نخواهد افتاد.

هوش مصنوعی: کسی که تشنه است، باید برای آن کسی که به او توجهی ندارد، غمگین باشد، زیرا او باید در حالی که هنوز تشنه است، به زندگی ادامه دهد.

هوش مصنوعی: وقتی به سوی محبوب می‌روم، چشمانش مثل شمعی روشن می‌شود و او به طور پنهانی مرا زیر نظر دارد.

هوش مصنوعی: من به خاطر اینکه او را ناراحت نکنم، دیگر به دنبال آسیب رساندن به او نیستم؛ چراکه نمی‌خواهم پای او را در موقعیت نامناسبی قرار دهم.

هوش مصنوعی: وقتی که به او نگاه می‌کنم و دیدگانم را می‌گشایم، بر روی پیشانی‌اش نشانه‌ای از زیبایی و جذابیت نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم او را سرزنش کنم، زیرا هر چیزی که از او بیرون می‌آید اشتباه نیست.

هوش مصنوعی: از ابروی او در دل من عقده‌هایی وجود دارد که به خاطر آنها، کارم همیشه با درد و مشکل همراه است و هیچ چیز در زندگی‌ام بی‌درد و راحت نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که تصمیم می‌گیرم به او نگاه کنم، مسائل و مشکلاتی برایم پیش می‌آید و این کار برایم سخت می‌شود.

هوش مصنوعی: او از حرف‌زدن با من خسته شده است و تنها چیزی که از او می‌خواهم، این است که بجز اینکه او مرا آزار بدهد، چه کار دیگری می‌تواند انجام دهد؟

هوش مصنوعی: از زیبایی لب‌های او، آب دهانم به حالت شعف می‌آید و در چشم‌هایم مانند خون خالص اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: قد و قامت آرزوی من رو به زوال است و از رحمت الهی کمتر شده، به همین خاطر تمایل من به سوی او بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که می‌خواهم از درخت خود سیب بچینم، می‌بینم که با وجود نچیدن سیب‌ها، صدها آسیب و درد وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی به چهره زیبایش نگاه می‌کنم، دلم می‌خواهد به عمق احساساتش برسم، اما با غم و اندوهی که در دلش پنهان است، مواجه می‌شوم که آرامش را از من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من حسرت می‌برم به خاطر آستینی که در کنار اوست و دستانی که به بازویش پیوسته‌اند.

هوش مصنوعی: من از دامن او چنان چیزی برمی‌دارم که در جانم جاودانه شده است، زیرا او در برابر من نشسته و من به خاک پایش افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که دایه این حرف را شنید، به شدت گریه کرد و گفت چگونه می‌توان با چنین حالتی زندگی کرد.

هوش مصنوعی: جدایی که به خاطر شرایط ضروری پیش می‌آید، از وصال و دوستی که به این تلخی و کدورت باشد، بهتر است.

هوش مصنوعی: شدت غم دوری باعث می‌شود که این ارتباط با عشق، صدها نوع بدبختی و درد دیگر را به همراه داشته باشد.