هوش مصنوعی: ای خدا، امیدوارم که شکوفه‌ای از آرزوهایم باز شود و گلی از باغ جاودان به من نشان دهی.

هوش مصنوعی: از لب آن غنچه خندان به من شادی بده و از عطر این گل، حالم را خوش کن.

هوش مصنوعی: در این خانه پر از درد و مسأله، با نعمت‌هایی که دارم، آشنا شو.

هوش مصنوعی: من از فکر و اندیشه‌ام سپاسگزارم و زبانم را به ستایش و شعر مشغول می‌کنم.

هوش مصنوعی: از دانش و خرد خود بهره‌مندیم و بر سرزمین سخن، خوشبخت و پیروز هستیم.

هوش مصنوعی: اگر دلی را که ارزشمند و گرانبهاست به کسی بدهی، باید بدان که این دل اینقدر ارزش دارد که می‌تواند مانند یک گنج بزرگ باشد. پس برای بیان احساسات و سخنان خود، باید با دقت و ارزش‌گذاری درست عمل کنی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که عطر خوشبوی خود را که مانند مشک است، در فضا پخش کنی و این خوشبو کردن را از سر تا پا و از ابتدا تا انتها انجام دهی.

هوش مصنوعی: از شاعریتم قلم را شیرین کن و از عطرم نامه را معطر بساز.

هوش مصنوعی: سخن دیگر به پایان خود رسیده و از آن نامه فقط نامی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در این میخانه، قصه‌های شیرین و دلنشین وجود ندارد و صدایی از آن آهنگ‌های زیبا به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: رقیبان در می‌گساری باده‌ها نوشیدند و رفتند و تنها ظرف‌های خالی را بر جای گذاشتند و ناپدید شدند.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم در این مجلس کسی را ببینم که پخته و با تجربه باشد، زیرا اگر چنین فردی باشد، نشانه‌اش این است که هنوز در دستانش جامی از شراب است.

هوش مصنوعی: بیا یک نوشیدنی را کنار بگذار و از شرم خارج شو، درد را فراموش کن و آنچه را که داری، به نمایش بگذار.