هوش مصنوعی: وقتی یوسف از کنعان به مصر رفت، نام و آوازه‌اش از مصر به کنعان رسید.

هوش مصنوعی: در آن مکان غم‌انگیز، دوستی وجود داشت که با وفاداری‌اش پر شده بود و ظاهرش نشان‌دهنده این وفاداری بود.

هوش مصنوعی: برای راهیابی به زیبایی او، آینه‌ای را به راه سپرد تا نشانی از او بیاورد.

هوش مصنوعی: یوسف از دور به ما نظر کرد و پنهانی ما را به حیرت درآورد. حالا چه کسی جرأت دارد به این راز نزدیک شود و محرم لحظه‌های وصال باشد؟

هوش مصنوعی: در جستجوی تو هستم و برای رسیدن به تو رنج سفر را متحمل شده‌ام، حالا از این سفر چه چیزی برایم آورده‌ای؟

هوش مصنوعی: او گفت: به هر جا نگاه کردم، هیچ چیزی را مانند تو نشناختم.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو آینه‌ای درست کردم و با دقت تمام آن را پاک کردم تا هیچ گونه کثیفی و غبار روی آن نباشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که با چشمانت به زیبایی او نگاه کنی و از تماشای چهره‌اش لذت ببری...

هوش مصنوعی: هدیه‌ای که بیشتر از دیدار تو باشد، چیست؟ اگر تو از این مکان بروی، چه کسی می‌تواند به جای تو باشد؟

هوش مصنوعی: جهان به زیبایی و روشنی تو نیست و کسانی که از این حقیقت غافلند، افراد تیره‌دل و ناامید هستند.

هوش مصنوعی: ای جامی، تو همواره در جمع این دل‌های تیره‌ و تار، همواره مراقب آینه‌ی وجود خود باش و تلاش کن تا آن را صاف و روشن نگه‌داری.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهره‌ی تو روشنایی بخشد، از این مکان تاریک و پنهان، راز وجود تو آشکار شود.