هوش مصنوعی: ای جامی، تو زندگی‌ات را با خیال شعر گذرانده‌ای، تا کی این حالت ادامه خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: چطور می‌توانی مانند یک قلم، ناپخته و بی‌تجربه در دنیای شعر، نوشته‌هایت را به زیبایی و هنرمندی جستجو کنی؟

هوش مصنوعی: موی تو که به خاطر غم‌ها و نگرانی‌ها سفید شده، نشان از زیبایی‌ات دارد. به این هنر و جلوه‌ی خاصی که داری افتخار کن و ناامید نشو.

هوش مصنوعی: از آنچه گفتی، اکنون زمان عذرخواهی است و در این حال باید پیوسته از خداوند طلب مغفرت کنی.

هوش مصنوعی: نفس خود را به توبه و طلب بخشش مشغول کن و در همین نفس، نفس را آرامش بده و بس.

هوش مصنوعی: زمانی که می‌خواهی دهان خود را بشویی، از آب توبه استفاده کن و سپس دعا کن و ستایش کن پادشاه جهانیان.

هوش مصنوعی: بارش باران رحمت و فیض به زمین آمده و من در حالتی از تشنگی و نیاز به این نعمت مانند ریگی هستم که به آب نیاز دارد.

هوش مصنوعی: ریگ تشنه هیچگاه با آب سیراب نمی‌شود و هنگام وداع از او، شجاعتی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: وقتی سیر از این آب شدم، بهتر است که دعا کنم تا اینکه بخواهم ادامه دهم و سخنان را تمام کنم.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر نعمت بخشش او به زندگی جدیدی دست یافت و آوازه‌ی عدالت او در دل‌ها پیچید.

هوش مصنوعی: هر لحظه زیبایی و مقام جدیدی برای او باشد و مدت سلطنتش از حد و اندازه فراتر برود.