هوش مصنوعی: وقتی به زنگی که در دوزخ است نگاه می‌کنی، مثل مورچه‌ای در آشپزخانه می‌مانی.

هوش مصنوعی: تو در حضور او هیچ‌گاه به طور زشت و بی‌فایده خود را بزرگ نکن که حتی اگر عطر کافور هم به خود بمالی، باز هم به حسرتی شایسته نخواهد بود.

هوش مصنوعی: چشم‌ها مانند چاله‌ای عمیق هستند و در کوی عشق، گرد و غبار بر آن‌ها نشسته است.

هوش مصنوعی: گفتار و رفتار او شبیه به صدای دلنشینی است که دل را می‌آزارد، مانند دو بادنجان که کنار هم قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: دهنش به فکر بهشتی است که به او فرصت و خوشی می‌دهد، مثل کدوهایی که دانه‌های زیادی دارند و پرثمر هستند.

هوش مصنوعی: آینه‌ای بر سر راه خود مشاهده کرد و چشمانش را به تماشای تصویرش در آن دوخت.

هوش مصنوعی: هر چه عیب و نقصی در خود دیدم، همه را به صورت صفات یک آینه مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ات مانند من زیبا باشد، تو نیز همانند من دارای ویژگی‌های شگفت‌انگیز و فضایل زیادی خواهی بود.

هوش مصنوعی: خوار بودن تو به خاطر ویژگی‌های ناپسند خودت است و به همین دلیل است که مشکلات و سختی‌ها در زندگی‌ات پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر چشم تیزبینی داشتی، گفتگویت به این شکل نمی‌بود.

هوش مصنوعی: عيب‌های خودت را همیشه در آینه دیدی و از آن انتقاد کردی، اما به خودت کمتر توجه کردی.

هوش مصنوعی: مرد عاقل در هر چیزی که نگاه کند، نقص‌ها را می‌بیند و نقاط قوت را نیز شناسایی می‌کند.

هوش مصنوعی: در عیب‌ها نیز نوعی زیبایی و هنر وجود دارد، مانند اینکه از درون صدف، مروارید درخشانی پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کسی که بخواهد به هنر عیبی بگیرد، مانند این است که از میان جواهرات، فقط دانه‌های بی‌ارزش را انتخاب می‌کند.