جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صبر از دل ریش من همی بگریزد</p></div>
<div class="m2"><p>با دیده من خواب همی نامیزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وین هر دو اگر چنین بود نیست عجب</p></div>
<div class="m2"><p>کز آتش و آب هر کسی پرهیزد</p></div></div>

شمارهٔ ۳۰

صبر از دل ریش من همی بگریزد
با دیده من خواب همی نامیزد
وین هر دو اگر چنین بود نیست عجب
کز آتش و آب هر کسی پرهیزد

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به احساسات درونی خود اشاره می‌کند. او از فقدان صبر و آرامش شکایت دارد و می‌گوید که خواب نیز از چشمانش دور شده است. این حالت چنان عادی است که هر کسی در مواجهه با آتش و آب، به طور طبیعی از آنها دوری می‌کند. به نوعی، او از درد و رنجی که تحمل می‌کند صحبت می‌کند و نشان می‌دهد که چه اندازه درگیر مشکلات احساسی است.

شمارهٔ ۲۸

شمارهٔ ۲۹

هوش مصنوعی: صبر از دل آشفته‌ام دور می‌شود و خواب هم به چشمم نمی‌آید.

صبر از دل ریش من همی بگریزد

با دیده من خواب همی نامیزد

هوش مصنوعی: اگر این دو (آتش و آب) چنین باشند، عجیب نیست که هر کسی از آن‌ها دوری کند.

وین هر دو اگر چنین بود نیست عجب

کز آتش و آب هر کسی پرهیزد

شمارهٔ ۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده