جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از چشم تو صد زخم درشت است مرا</p></div>
<div class="m2"><p>چون زلف تو زان خمیده پشت است مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشمت را گو نهفته دار آن سرخی</p></div>
<div class="m2"><p>تا کس بنداندی که کشت است مرا</p></div></div>

دیوان عبدالرزاق اصفهانی به تصحیح وحید دستگردی - جمال الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی - تصویر ۵۲۸

شمارهٔ ۲

از چشم تو صد زخم درشت است مرا
چون زلف تو زان خمیده پشت است مرا
چشمت را گو نهفته دار آن سرخی
تا کس بنداندی که کشت است مرا

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق شاعر نسبت به معشوق است. شاعر می‌گوید که چشم‌های معشوق باعث ایجاد زخم‌های روحی عمیق در او شده و به مانند زلف‌های خمیده معشوق، او را نیز غمزده و آسیب‌دیده کرده است. در پایان، شاعر از معشوق می‌خواهد که سرخی چشم خود را پنهان کند تا دیگران نتوانند او را زیر نظر بگیرند و آسیب بیشتری به او برسد.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: چشمان تو برای من زخم‌های عمیق و دردناکی به همراه دارد، مانند اینکه موهای تو از این خمیدگی به عقب کشیده شده‌اند و این موضوع برای من بسیار ناراحت‌کننده است.

از چشم تو صد زخم درشت است مرا

چون زلف تو زان خمیده پشت است مرا

هوش مصنوعی: چشمانت را پنهان کن تا آن سرخی‌ات کس را به یاد نندازد که مرا به کام خود کشیده است.

چشمت را گو نهفته دار آن سرخی

تا کس بنداندی که کشت است مرا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده