هوش مصنوعی: از طبیعت تو جز زیبایی و گوهر نمی‌تواند بیرون بیاید و از زبان تو جز شیرینی و شکر نمی‌تواند جاری شود.

هوش مصنوعی: با نیرنگ تو از گوهر چه نتیجه‌ای به دست می‌آید؟ با کلام تو از شیرینی چه حاصل می‌شود؟

هوش مصنوعی: با نور دل پربارت، چه چیزی از تابش خورشید به وجود می‌آید؟

هوش مصنوعی: بی نام تو سخن و کلام بی‌معنا می‌شود، همان‌گونه که بی‌نام درختی، ثمری ندارد.

هوش مصنوعی: در جهان روح و قلمرو عقل، چیز پاک‌تر و منظم‌تری از وجود تو پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از بیان واضح و روشنت، چه چیزهایی درباره ستاره‌های غربی پدید می‌آید؟

هوش مصنوعی: وقتی که دریاچه دانش تو به جوش و خروش می‌آید، از هر گوشه‌اش جواهراتی باارزش پدیدار می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی تو از شعر گفتن شروع می‌کنی و از چیزهای ناخوشایند نام می‌بری، در زمان صبح زود چه چیزی می‌تواند به وجود بیاید؟

هوش مصنوعی: وقتی که کوزه از شعر تو پر شود، نغمه‌ای از آن بیرون می‌آید، حتی اگر صدای آن بلند باشد.

هوش مصنوعی: چرا که کلمات زیبا و دلنشین موجب قوت و دلگرمی انسان‌ها می‌شود، مانند تأثیر شیرینی شربت گل که احساس خوشایندی را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، گفته‌ای از من باارزش‌تر است که از تمام دنیا و روز قیامت هم چیزی به دست نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: هنر اگرچه گران‌بهاترین چیز است، اما از هنر چه چیزی عاید می‌شود؟

هوش مصنوعی: بدون پول، هنر چه ارزشی دارد؟ و بدون رطوبت، درخت چه میوه‌ای خواهد داد؟

هوش مصنوعی: از کسانی که هیچ چیز ندارند، هیچ توقعی نمی‌توان داشت و از کسی که ابزار لازم را ندارد، نمی‌توان کاری انتظار کرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از دانش و آگاهی بهره‌مند نباشد، چرخ فقر و نادانی او را به کجا خواهد برد؟

هوش مصنوعی: ای برادر! نادانی و ثروت چه ارتباطی با هم دارند؟ از این دانش و آگاهی می‌توان به راحتی بهره‌برداری کرد.

هوش مصنوعی: اگر شعری از او بیارزد، باید بالای آن خاک بپاشند؛ حتی اگر زمینش را بر سر بگذارند.

هوش مصنوعی: اگر شعر از اساس اعتبار نداشته باشد، از این گفتار پر از عبرت چه نتیجه‌ای می‌توان گرفت؟

هوش مصنوعی: وقتی در دنیا هیچ کس را نفهمیده و آگاه به سخن نمی‌یابیم، پس نباید از در بی‌فایده وارد شویم، هرچند که سعی کنیم.

هوش مصنوعی: در زیبایی دختران، اندیشه‌های ما از این گروهی که ناتوان و کم‌شنوا هستند، پرورش می‌یابد.

هوش مصنوعی: هر کسی که خود را بشناسد، در واقع از ما و وجود ماست. اگر کسی به خود و ماهیت خودش نگاه کند، به درکی عمیق‌تر می‌رسد.

هوش مصنوعی: کسی که نمی‌داند چه می‌خواهد، از مدح و ستایش جاهلانه چه عایدش می‌شود؟

هوش مصنوعی: هیچ انتقادی از زیبایی واقعی نمی‌تواند کمکی کند، و از ما نیز چیزی جز حیرت نمی‌تواند سر بزند.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که من از این دنیای مادی جدا شوم و به دنیای دیگری بروم، از آنجا چه چیزی انتظار می‌رود؟

هوش مصنوعی: همه چیز از دایره‌ای که وجود دارد به پایان می‌رسد، جز این که در گردشی دور سر، چه چیزی می‌تواند به وجود آید.

هوش مصنوعی: وقتی که کشتی ما بر سطح خشک نشسته است، از این دریای لطیف چه چیزی می‌تواند بگذرد؟

هوش مصنوعی: ما بزرگ‌ترین و قوی‌ترین ما در برابر همه چیز هستیم. در این شعر، ستاره‌ها و آسمان نیز به ما نمی‌توانند آسیب برسانند.

هوش مصنوعی: چشمان او به شکل باز و دقیق است و به همین خاطر نمی‌تواند از قدرت بال و پرش استفاده کند.

هوش مصنوعی: بافر مانند پرنده‌ی هما است و وقتی استخوانی می‌خورد، مثل سگ‌ها از روی زباله‌ها بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: سرو زیبا و سایه‌ساری آمده، اما او به خاطر نداشتن چیزی خاص، چگونه باید سر بلند کند و به حرکت درآید؟

هوش مصنوعی: درخت چنار دارای صد شاخه و دست است، اما از آنجا که هیچ میوه‌ای ندارد، چه فایده‌ای می‌تواند داشته باشد؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که چه سخنی است که از دل زمین برمی‌خیزد و دریا از آن متاثر می‌شود. به عبارتی، سخنانی که از داخل زمین و از عمق وجود برمی‌خیزند، می‌توانند تاثیرات بزرگی داشته باشند.

هوش مصنوعی: عاشق می‌پرسد که چگونه ممکن است دلبر زیبا و خوش‌سخن به کسی دیگر توجه کند.

هوش مصنوعی: علم و دانش را از درون خود جستجو کن، زیرا معنای واقعی را می‌توان از عمق وجود پیدا کرد و نه از ظاهر و فرم‌ها.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان از دنیا صحبت کند تا از دختر و پسر چه حاصل شود.

هوش مصنوعی: انسانیت و هنر در وجود انسان نهفته است و اگر این هنر و توانایی‌ها نباشند، چه چیزی از انسانیت می‌تواند به وجود آید؟

هوش مصنوعی: فضیلت و کارایی، جلوه‌ای از زیبایی یک مرد است، نه زینت‌های ظاهری مانند حلقه و کمربند.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان از دانش و علم تهی باشد، مانند کسی است که بدون لباس باقی مانده باشد. در این حالت، چه انتظاری می‌توان از او داشت؟

هوش مصنوعی: دل زنده باید به آگاهی و دانش زنده باشد، وگرنه از حرکات جسمی حیوانات چه بهره‌ای می‌توان برد؟

هوش مصنوعی: روح و جانت را با علم و دانش پرورش بده، زیرا از خواب و خوراک، نتیجه‌ای برای تو به دست نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: از خوردن غذاهای خوشمزه و لذیذ، جز درد و رنج چیزی به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: با کلام نو و تازه، ارتباطی به گذشته‌ی کهنه وجود ندارد. از سنگ و سختی چگونه می‌توان چیزی جدید و زنده به دست آورد؟

هوش مصنوعی: وقتی که صبح زود نفس تازه‌ای می‌کشم، از کجا باید به آسمان نگاه کنم؟

هوش مصنوعی: روحی که به سخن شایسته است، طوطی سایه‌بان هدهد نمی‌تواند از عهده‌اش برآید.

هوش مصنوعی: نرگس که به زمین بیفتد، هزینه‌ای شش درم دارد و جز از گل سهر به هیچ چیز دیگری نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: از گلی که درونش زیبایی و لطافت وجود دارد، جز شادی و سرور چه چیزی می‌تواند برآید؟

هوش مصنوعی: از شمع و تاج طلا جز سوختن و ذوب شدن و زشتی چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود؟

هوش مصنوعی: ای دل! از این مقام و موقعیت جدا شو و بلند شو، زیرا از اینجا چه چیزی به دست خواهد آمد؟

هوش مصنوعی: از این مکان پرخطر چه بهره‌ای می‌برند و از این گنبد پر از تردد چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود؟

هوش مصنوعی: در این دنیا با دو رنگ دل، چه انتظاری از پاکی داریم و از ناپاکی چه نتیجه‌ای می‌خواهیم؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که انسان باید مراقب باشد که از چیزهای دنیوی و زودگذر پرهیز کند، زیرا در نتیجه این دلبستگی‌ها، ممکن است به باطن و جان خود لطمه بزند. در واقع، لذایذ دنیوی نمی‌توانند به فرد آرامش و قدرت واقعی دهند و تنها شور و شوق زودگذر ایجاد می‌کنند.

هوش مصنوعی: از چرخش زمان و حرکت ستاره‌ها، چه خوبی و بدی، نفع و ضرری به وجود می‌آید؟

هوش مصنوعی: از آن چشمی که به بند عشق گرفتار است، چگونه می‌تواند پرده‌های مستی را کنار بزند و از این حجاب بیرون بیاید؟

هوش مصنوعی: از قید و بندهای پدر و مادر رها شو و ببین که از این دو چه چیزی به تو رسیده است.

هوش مصنوعی: از این خانه هیچ و هیچ نمی‌آید و از این اتاق هم خبری نیست.

هوش مصنوعی: یوسف جان از چاه بیرون بیا و به این شاه بگو که در چه حالتی باید به چاه برود.

هوش مصنوعی: بر فراز آسمان، در حالی که دور می‌چرخم، چه چیزی از این گردشت در فضا به وجود می‌آید؟

هوش مصنوعی: من ادعایی ندارم که این شعر به خودی خود یک حقیقت روشن است؛ در زمان ما چه اتفاقاتی ممکن است بیفتد.

هوش مصنوعی: این شخص به اندازه‌ای بر علم و تلاش خودش تأکید دارد که از این میزان سرمایه‌گذاری، انتظار نتایج بزرگ و مثبتی دارد.

هوش مصنوعی: گفتم شاید سخنی بگوید که باعث آگاهی‌ام شود، اما دانستم که از چه چیزی به وجود می‌آید یا چه نتیجه‌ای خواهد داشت.

هوش مصنوعی: بهتر است که با مهربانی و خوبی عمل کنی تا اینکه با بدی و زشتی کار کنی، چون از بدی هیچ چیز خوبی به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: در زمان تو، از شعرهای من جز درد و سوز دل نتیجه‌ای دیگر برنمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در جایی که دل آدمی از درد و رنج آکنده است، چگونه می‌تواند بوی خوشی به مشام برسد؟

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید به طور کامل درخشید و نورش را به همه جا پخش کرد، از یک ذره کوچک چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود؟

هوش مصنوعی: وقتی که ابر مانند یک خنجر به سمت آسمان می‌خورد، از لبه‌های آن یک شعله جرقه‌مانند به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: جایی که داود، در لباس پادشاهی و قدرت قرار دارد، چه انتظاری می‌توان از شمر که بین او قرار دارد داشت؟

هوش مصنوعی: زمانی که بخت و قسمت به کسی روی خوش نشان دهد، هیچ چیز از چیزهای بی‌ارزش و بی‌فایده نمی‌تواند مانع پیشرفت او شود.

هوش مصنوعی: وقتی همه ستاره‌ها در آسمان نمایان شوند، دیدن آنها برای کسی که نابینا است، فایده‌ای نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: هرچند که تو گفته‌ای از وجود تو فقط چیزهای گرانبها و ارزشمند به وجود می‌آید،

هوش مصنوعی: ماه به من نگاهی انداخت، پس خورشید را تماشا کن که از این نگاه چه زیبایی و روشنی به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اما زمانی که خورشید به خاطر اشتباهی که مرتکب شده، از دایره‌ی قمر خارج شود، چه نتیجه‌ای به دنبال خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: گفتم با خوشحالی تو، این شعر چه فایده‌ای دارد و از گفتن این موضوع چه نتیجه‌ای به دست می‌آید؟

هوش مصنوعی: تو اجازه داری که از این شاعر ناآگاه چیزی بگویی و به او نشان دهی چه نتایجی به دست می‌آید.