هوش مصنوعی: دوباره چمن زیبا و سرسبز شده و در اطراف دشت به خاطر برگ‌های سفید سمن، فضایی دل‌انگیز ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: در کنار زیبایی و لطافت شبنم و سرخی گل لاله، جواهرات با ارزشی مانند مروارید سیاه و عقیق سفید یمن نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: باران تیره‌ای نمی‌تواند سنبل را پاک کند و هندو نیز با شست‌وشو نخواهد توانست آن را سفید کند.

هوش مصنوعی: برگ‌های شکوفه روی سنبل‌ها نشسته‌اند، مانند زنان هندو که لباس‌های سفید می‌پوشند.

هوش مصنوعی: چرخ زمان دوباره از میان ابرهای سفید عبور کرد و به سوی عروس باغ که نمایانگر زیبایی و طراوت است، رفت و چهره‌اش را نمایان ساخت.

هوش مصنوعی: کودک شکوفه در چهره او لبخند می‌زند، چرا که این شخص با کمر خمیده، چهره‌اش مانند من سفید است.

هوش مصنوعی: از زمانی که پادشاه نقره‌ای در روز بخشش، برگ‌های شکوفه را بر زمین پراکند، چمن به رنگ سپید درآمد.

هوش مصنوعی: هر لحظه ابر به سرعت از روی کوه‌ها بالا می‌رود، مانند یک خدمتکار که دامنش را به کمر می‌بندد تا کارش را بهتر انجام دهد.

هوش مصنوعی: با آمدن فصل بهار، جویبار به طرز زیبایی سبز و تازه می‌شود.

هوش مصنوعی: باغ به زیبایی مانند چهره‌ی معشوقانی است که در میان گل‌ها شکفته شده و کناری سبز دارند.

هوش مصنوعی: طوطی دانه‌ای ارزشمند را به منقارش گرفته است، گویی که لاله‌ای پر از شبنم دارد و به همین خاطر به یک چمنزار سرسبز تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: وقتی ابر را دید، قطره‌ای بر روی برگ بید جاری شد، انگار که شاهی با دست خنجر سبز و درخشانش را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: تیغ او به زیبایی عروس زمانه را زینت می‌بخشد، اما رنگ سبز نمی‌تواند بر روی رنگ‌های دیگر تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: جلوه‌ی حقیقی زیبایی دین در کسی است که عدل او مانند دیواری محکم است و با نیروی خود به شکوفا شدن مانند چمن در بهار رحمتی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: این قلعه مکانی ارزشمند است که به دلیل زیبایی و جذابیت خود، نمایی شگفت‌انگیز دارد و به محیط اطرافش فضایی سرسبز و دل‌انگیز بخشیده است.

هوش مصنوعی: وقتی که نور و زیبایی گل بر چمن می‌افتد، بنفشه غمگین به پای گل می‌نشیند و سر به زیر می‌اندازد.

هوش مصنوعی: نرگس مانند دشمنی است که به خاطر غم و درد دچارش شده، بر زمین نشسته و حالتی بیمار و زرد دارد.

هوش مصنوعی: صبحی که خورشید از پس کوه‌های سنان به جنگ بیفتد، مانند خورشید زردی است که در نبرد می‌درخشد.

هوش مصنوعی: زمین به خاطر خون کسانی که کشته شده‌اند، عزیز می‌شود و آسمان آبی از زردی غم و اندوه پر می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر تیرگی عشق تو، خورشید و ماه در آسمان آبی رنگ به زردی می‌گرایند.

هوش مصنوعی: تیغ تو بی‌فایده است، چون وقتی که آنجا ظاهر شود، شبیه به سایه‌اش می‌شود و رنگ مرد از ترس و وحشت زرد می‌گردد.

هوش مصنوعی: در زمین به حدی آب بر روی دشمن ریخته شده است که اگر بادی از خاک بلند شود، رنگ زرد گل‌هایی که در روی زمین است را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: تیغ تو همیشه در میدان نبرد تند و تیز باشد، و هیچ‌گاه چهره‌ات را از درد و اندوه زرد نبیند.

هوش مصنوعی: به خاطر پیروزی و خوشبختی، پرچم سلطنت تو برافراشته باد و روزهای نوروز و جشن‌های تو مبارک و خوش یاد باد.

هوش مصنوعی: آفریننده‌ای که به زیبایی چهره‌ی گل رنگ سرخ بخشید، نشانی از کارهای نیکو و خالصانه‌اش را نیز به رنگ سرخ ترسیم کرد.

هوش مصنوعی: باغ به خاطر زیبایی و تازگی‌اش شبیه مهمانی خدایی است و در این باغ، لاله‌ها مانند لیوان‌هایی از شراب قرمز می‌درخشند.

هوش مصنوعی: اگر گل نرگس ارغوانی از شاخه بیفتد، مانند این است که بر سر دشمن پادشاه، اشکی قرمز چکیده شده است.

هوش مصنوعی: عدالت تو و انتقام از دشمن باعث شد تا کوه و دشت سبز شوند و شقایق‌های سرخ در شکوفایی خود ظاهر گردند.

هوش مصنوعی: خنجر تو همچون آبی است که هر لحظه دشمن را در جویی از گل و رنگ سرخ غرق می‌کند.

هوش مصنوعی: به سراغ چمن برو که در کنار جویبار، هم سبزه روییده و هم گل‌های سرخ شکفته‌اند.

هوش مصنوعی: نسیم، به قد و قامت زیبای گل نرگس خمیده می‌شود، که این زیبایی در روزهای زیبا و درخشان تو، به دلیل چیدن گل‌های سرخ، نمایان‌تر است.

هوش مصنوعی: زمانی که زیبایی و جذبه تو نظر را به سوی خود جلب می‌کند، حتی نور آفتاب هم کم‌رنگ و کمرنگ به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: زمانی فرارسیده که از بنفشه‌ها عطر و زیبایی در بوستان پخش شود و بنفشه‌ها، مانند خطوط زیبای دل، جلوه و نمایی بنفش پیدا کنند.

هوش مصنوعی: نرگس زیبا و سرخ‌رنگ، همچون ناردانی که به رنگ بنفش درآمده، حالتی گرم و پرشور را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی، لاله تازه شکفته‌ای به زیبایی و لطافت است که مانند خسرو (شاه) به دل‌خوشی باور نمی‌پذیرد و با چاقوی تیز دشمنان، رنگی برافراشته و پررنگ به خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: خنجر تو به اندازه‌ای خون دشمنان را ریخته که از خاک زعفران بنفش سر برآورده است.

هوش مصنوعی: در اینجا به زیبایی و رنگ بنفشه اشاره شده است. گفته می‌شود که رنگ بنفشه مانند رنگ تیغ‌های تیز آن است. همچنین بیان می‌کند که با وجود این تیغ‌ها، همچنان بوستانی از بنفشه‌ها به وجود می‌آید و فضای دلنشینی ایجاد می‌کند. این به نوعی نشان‌دهنده‌ی زیبایی و لطافت در میان دشواری‌ها و مشکلات است.

هوش مصنوعی: یک رنگرز به نام حسام به دنیا آمده است که با خون بدخواهانی که در این دنیا وجود دارند، جهانی بنفش خلق می‌کند.

هوش مصنوعی: در این شعر اشاره به این دارد که حسد و کینه به برخی از زیبایی‌ها و توانایی‌هایی که فرد دارد، باعث می‌شود که دیگران به او حس مجازات و آسیب برسانند. این حسادت باعث می‌شود که زیبایی و شادابی فرد کم‌رنگ شود و به رنگ‌های تیره و غمگین تبدیل شود.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان زیبایی و شگفتی یک شعر دیگر می‌پردازد. شاعر می‌گوید که زیبایی این قصیده به قدری زیاد است که حتی دیبای هفت رنگ (پارچه‌ای بسیار زیبا و رنگارنگ) در برابر آن رنگ و جلال خود را از دست می‌دهد. به همین خاطر، وقتی نظر به این آثار زیبا می‌افکند، رنگ‌ها و زیبایی‌هایش محو می‌شوند.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از نیزه‌ی تو، آسمان رنگی کبود به خود گرفته و زخم تو عواقب سختی بر بدن می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به خاطر فرمان‌برداری و خدمتگزاری، آسمان آن‌قدر خم شد که در این راه خسته و بی‌قرار شد و پایش ضربه‌ای خورد و کبود شد.

هوش مصنوعی: زندگی و روزگار از کجا آغاز شده و چگونگی شکوفایی باغ تو به کجا وابسته است. تفاوت و فاصله‌ای که میان رنگ سبز و آبی وجود دارد، نشان‌دهنده‌ی اختلافات بسیاری است.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، من از دسیسه و فریب روزگار ناامیدم، تا زمانی که در این جهان زندگی می‌کنم و باید لباس زیبای آبی خود را بر تن کنم.

هوش مصنوعی: دستم را بگیر وگرنه مثل ناخن، دردسر بزرگی برایم پیش می‌آید و به خاطر مشکلات، حال و روز خوبی ندارم.

هوش مصنوعی: عیب‌های من را نبین، همه هنرمند را ببین. زیرا که او منبع نور و فضیلت است، هرچند که در ظاهر دچار نقصی همانند رنگ آبی کثیف (توتیا) باشد.

هوش مصنوعی: به مانند نرگس و بنفشه، که از ضربات روزگار آسیب دیده‌اند، دشمنان تو یا نابینا هستند یا دچار ناکامی شدید.

هوش مصنوعی: در زیر نور خورشید، وجودم تحت تاثیر حوادثی قرار گرفت و از بین رفت. ای خورشید، بر من ببخشای سایه‌ای تا از گرمای تو در امان بمانم.

هوش مصنوعی: ای که با خط زیبایت مانند قمر درخشان شده‌ای، در این دنیا چه چیزی وجود دارد که سیاه‌چشم‌ها نکرده‌اند؟

هوش مصنوعی: از نعمت و خوشی‌های تو، همه خوشحال و روشن چشم هستند، جز من. من در جهانی که در نظر دارم، هیچ چیز روشنی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: در جریان روزگار، من به گونه‌ای زندگی می‌کنم که از هر چیز روشن و از هر رنج و ناخرسندی که ناشی از تاریکی و مشکلات باشد، تجربة خاص خود را کسب می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از اشک‌ها و دردهای زندگی به شدت رنج می‌برم، مانند لاله‌ای که در اوج شکوفایی‌اش است، اما دل‌تنگ و غمگین هستم.

هوش مصنوعی: در اینجا به کسی اشاره می‌شود که با دشمنی روبرو شده و از این مواجهه نتیجه‌ای نامساعد گرفته است. به خاطر بخت بدش، او به شرایطی ناگوار دچار شده و برای او تفاوتی ندارد که با چه چیزی روبرو شده است؛ حتی اگر آن چیز به ظاهر با ارزش باشد، در نهایت به او آسیب رسانده است.

هوش مصنوعی: بهتر است به حال من نگاهی بیندازی، وگرنه من از درد سینه‌ام به شدت سیاه‌پوش می‌شوم.

هوش مصنوعی: من بر بخت دشمن تو پایان می‌دهم، زیرا جز سیاهی رنگ دیگری بالاتر از آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در ذهن و دل تو پرورش یابد را بشناس، زیرا این آگاهی و شناخت می‌تواند به طولانی‌تر شدن عمر تو کمک کند و ارزشمندتر از هر چیزی دیگر است.