جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زد شمع جهان بر دل من دی ناری</p></div>
<div class="m2"><p>در سوز و گداز از آن شدم دیناری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتا: که به بی دلی شدی دیناری</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم که شدم بیدل و بی دین آری</p></div></div>

شمارهٔ  ۵۴

زد شمع جهان بر دل من دی ناری
در سوز و گداز از آن شدم دیناری
گفتا که به بی دلی شدی دیناری
گفتم که شدم بیدل و بی دین آری

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به تأثیر عشق و جدایی بر دل خود اشاره می‌کند. او از شعله‌ای که بر دلش افتاده و زجرهایی که از آن می‌کشد صحبت می‌کند. در پاسخ به این درد و بی‌دلی، او اعتراف می‌کند که به حالتی بی‌دل و بی‌دین درآمده است. به نوعی، عشق باعث شده تا او از ایمان و آرامش دور شود.

شمارهٔ  ۵۲

شمارهٔ  ۵۳

هوش مصنوعی: شعله‌ای از شمع وجودم روشن شد و دل مرا در آتش عشق سوزاند، به گونه‌ای که به یک دینار هم نمی‌ارزیدم.

زد شمع جهان بر دل من دی ناری

در سوز و گداز از آن شدم دیناری

هوش مصنوعی: گفت: چرا بی‌دلی و بی‌نشاط شده‌ای؟ پاسخ دادم: چون به حال و روزِ بی‌دل و بی‌دینی دچار گشته‌ام.

گفتا: که به بی دلی شدی دیناری

گفتم که شدم بیدل و بی دین آری

شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده