جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ  ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون ابر گهرفشانی لعل تو دید</p></div>
<div class="m2"><p>از دیده ببارید بسی مروارید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دندان خوشت به زیر لب می خندید</p></div>
<div class="m2"><p>گوهر سرانگشت به دندان بگزید</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۷

چون ابر گهرفشانی لعل تو دید
از دیده ببارید بسی مروارید
دندان خوشت به زیر لب می خندید
گوهر سرانگشت به دندان بگزید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر با اشاره به زیبایی و دلربایی معشوق، از دیدن او در دلش شگفتی و شوق به وجود می‌آید. مانند بارانی از مروارید، اشک شوقش می‌ریزد. او همچنین با اشاره به لبخند معشوق و دندان‌های زیبا، زیبایی‌های او را تحسین می‌کند و در نهایت به گوهرهایی که در دستانش است، اشاره می‌کند که نشانه‌ای از زیبایی و ارزشمند بودن اوست.

شمارهٔ  ۲۵

شمارهٔ  ۲۶

هوش مصنوعی: زمانی که ابر زیبایی و درخشش لعل تو را دید، از چشمانش باران مرواریدها سرازیر شد.

چون ابر گهرفشانی لعل تو دید

از دیده ببارید بسی مروارید

هوش مصنوعی: دندان زیبای تو در زیر لب به طعنه می‌خندید و نگین انگشتری را به دندان گرفته بود.

دندان خوشت به زیر لب می خندید

گوهر سرانگشت به دندان بگزید

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده