هوش مصنوعی: ای عشق تو، آرزوی زندگی من! مواظب باش که اشک‌های گرم و آه‌های سرد من تو را تحت تاثیر قرار ندهد.

هوش مصنوعی: درد من برای تو شناخته‌شده نیست، و اگر از آن مطلع شوی، به من رحم نخواهی کرد. اگر حال من را بدانی، بر دردم رحم خواهی کرد.

هوش مصنوعی: بهتر است هرچه زودتر به کمک این فرد رنجور و دلتنگ بشتابی، چون نکند اگر بعداً به دنبال من بیایی، دیگر نتوانی مرا پیدا کنی.

هوش مصنوعی: حالت درونی‌ام به قدری دشوار و دردناک است که نیازی به توضیح ندارد، خودم از چشمانم اشک‌های سرخ و چهره‌ی زردم خبر می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر وصال محبوبم مقدر نباشد، زندگی بی‌دوست را نمی‌خواهم. اگر عمرم بدون او بگذرد، ارزش ندارد که ادامه داشته باشد.

هوش مصنوعی: گاهی از عشق او دیوانه می‌شوم و گاهی نشسته غم او را می‌خورم. این حالت، خواب و خوراک من شده است.

هوش مصنوعی: مردم می‌پرسند از من که این عشق و شور چه سرنوشت و حالت دارد، من همواره در اندیشه او هستم و این دل من همواره در غم او زندگی کرده است.