هوش مصنوعی: من به غیر از یاد کردن تو کار دیگری ندارم و زندگی‌ام را با یاد تو سپری می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشم ناتوان تو، من را نیز ناتوان کرده است و بی‌قراری تو مانند زلفی است که آرام نمی‌گیرد و مرا هم بی‌قرار می‌سازد.

هوش مصنوعی: از چه زمانی می‌توانم اشک‌های حسرت و اندوه را از چشمانم بریزم و با هر بار گریه، سیلی از خون را جاری کنم؟ تا کی باید این درد را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: اگر روزی حال زار من را ببینی، از روی رحمتی به من کمک می‌کنی.

هوش مصنوعی: هرچند که تو برایم مضر و تهدیدی هستی، هنوز هم از عمق وجودم تو را دوست دارم.

هوش مصنوعی: از چشمانم ستاره‌ای می‌تابد، جای تعجب نیست که من شب و روز به شمارش ستاره‌ها مشغولم.

هوش مصنوعی: در این دیاری که گرد و غبار من از خودم برمی‌خیزد، تنها بادی می‌تواند آن را به سمت تو برساند.

هوش مصنوعی: اگر صد بار هم مرا از خود برانی، به مهربانی‌ات هنوز امیدوارم.

هوش مصنوعی: تو به جلال خسته امید و دلگرمی دادی، و حالا مدتی طولانی است که من در انتظار تو هستم.