جلال عضد » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ  ۱ - خوش

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آفتابی که بنده سرگردان</p></div>
<div class="m2"><p>نام او را چو ذرّه در طلب است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زلف بر رخ نهاد و من گفتم</p></div>
<div class="m2"><p>سر خورشید در کنار شب است</p></div></div>

شمارهٔ  ۲

آفتابی که بنده سرگردان
نام او را چو ذره در طلب است
زلف بر رخ نهاد و من گفتم
سر خورشید در کنار شب است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از آفتابی سخن می‌گوید که او را به‌دنبال خود کشانده است. او زلف خود را بر رخ می‌نهد و شاعر اشاره می‌کند که خورشید در کنار شب قرار دارد، که نشان‌دهنده تضاد و زیبایی است. این ابیات نشان‌دهنده جست‌وجو و اشتیاق شاعر به نور و روشنایی هستند.

شمارهٔ  ۱ - خوش

هوش مصنوعی: آفتابی که من در پی‌اش هستم، مانند ذره‌ای است که در جستجوی نور و آگاهی‌اش سرگشته و حیران است.

آفتابی که بنده سرگردان

نام او را چو ذرّه در طلب است

هوش مصنوعی: موهایش بر چهره‌اش ریخت و من گفتم که به نظر می‌رسد نور خورشید در کنار تاریکی شب قرار دارد.

زلف بر رخ نهاد و من گفتم

سر خورشید در کنار شب است

شمارهٔ ۱ - خوش

اطلاعات

برگردان به زبان ساده