هوش مصنوعی: من هیچ کس را غیر از تو ندارم و تنها تو هستی که به من کمک می‌کنی. به همین خاطر، دردم را فریاد می‌زنم و از تو می‌خواهم که به دادم برسی.

هوش مصنوعی: در حالتی آشفته و سرگردان به سر می‌برم، مانند موی تو که در آرزوی دیدارت به هم ریخته‌ام. در مسیر عشق تو، نمی‌توانم به تو دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی لب‌هایت، که به آن‌ها وابسته‌ام، از تو خواستم کمی از محبتت را به من بدهی تا تسکینی بر دل خسته‌ام باشد. اما به گوشم رسید که لب‌های تو می‌گویند که دیگر به ما نیازی نداری و از ما سیر شده‌ای.

هوش مصنوعی: ای دل بیچاره، خودت را به دریا بیفکن و ببین که در این دریای غم، جریان دوری بسیار قوی است که ما را از هر طرف در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: هرچند تو از ما بی‌خبر و بی‌اعتنا هستی، اما ما چگونه می‌توانیم دوری از چهره‌ی زیبا و دلنشینت را تحمل کنیم، ای نور چشمانم؟ یک لحظه هم نمی‌توانیم.

هوش مصنوعی: عشق و دیدار تو چنان حال و هوایی به دل می‌دهد که این چشمان بی‌قرار و دورافتاده از تو، از خواب و آرامش دورند و در آرزوی تو بیدارند.

هوش مصنوعی: در انتظار دیدن چهره‌ات، مانند بلبل که در قفس است و صبحگاهان شوق و محبتش را فریاد می‌زند، من نیز اشتیاق خود را ابراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: عطر و بوی خوشی که از تو می‌آید، باعث می‌شود که دیگران به سمت تو جذب شوند. لب‌های تو مانند شکر خوشمزه هستند که هرگز از مگس‌ها و مزاحمت‌ها خالی نخواهند ماند.

هوش مصنوعی: من جهانی را به خاطر تو دچار تلاطم کرده‌ام، که این ظلم سنگینی که بر من رفته، برای هیچ‌کس جایز نیست ای عزیز.