هوش مصنوعی: من آن درخت بلند و زیبا را که به ناز و محبت بزرگش کرده‌ام، از اشک چشمم پرورش می‌دهم؛ حالا که خودم به بلندی و زیبایی‌اش نیازمند بودم، چه حالتی دارد؟

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند آتش است و من را به سراب می‌برد و در فاصله دوری از تو، مانند نقره‌ای که در گرما ذوب می‌شود، در حال ذوب شدن هستم.

هوش مصنوعی: ای محبوب، تا کی باید به دوری تو عادت کنیم؟ فقط یک شب به من اجازه بده تا با وصل تو دل خسته‌ام را شاد کنم.

هوش مصنوعی: ما در دریاى اندوه او گرفتار شده‌ایم و او در حالى که قدش مثل سرو زیباست، از ما دور شده است.

هوش مصنوعی: عمر من به شدت به خاطر دوری او به انتها نزدیک شده است. ای باد صبحگاه، تو به او بگو که راز دل من را بشنود.

هوش مصنوعی: چشمانم را به ابروی تو مانند محرابی تبدیل کرده‌ام، زیرا دل من به سوی توست و از آنجا نماز می‌خوانم.

هوش مصنوعی: ما در این دنیا به اندازه تو به پناهگاه و امنیتی نیاز داریم، پس چرا آن درخت خوش سایه از ما دور شده و ما را تنها گذاشته است؟