هوش مصنوعی: دل ما از بی‌عدالتی‌های دنیا به شدت رنجیده است و هر چه بیشتر افکار و احساسات ما را آزار می‌دهد. ما در جستجوی درمان و آرامش هستیم، اما نمی‌دانیم چه کسی می‌تواند به ما کمک کند و دردهای‌مان را تسکین دهد.

هوش مصنوعی: ای نسیم صبحگاهی، این عطر روح‌افزا را از کجا آورده‌ای که به کلبه‌ی اندوه ما سر زده‌ای؟

هوش مصنوعی: من از بی‌رحمی روزگار کلافه و خسته‌ام و از این دنیا دلزده‌ام، اما تو با وجود بدن خود، با عطر نامه‌اش جان ما را زنده کرده‌ای.

هوش مصنوعی: با معشوقه‌ای که بی‌وفاست می‌گوید: ای نگار زیبا، از تو درخواست دارم که به ما که چشمان‌مان پر از اشک است، رحم کنی و به حال ما ترحم داشته باشی.

هوش مصنوعی: یکبار هم که شده به خاطر محبتت به ما فکر کن، چرا که دل بی‌قراری داریم که از یاد تو خالی شده است.

هوش مصنوعی: اگر دوباره زندگی تازه‌ای پیدا کنم، مانند خضر (پیامبر الهی که در زندگی جاودانه است) و اگر جانم به چشمه‌ای از زندگی ابدی برسد.

هوش مصنوعی: اگر سکندر جانش را فدای هدفش کرد اما نتوانست چشمه‌ی حیات را بیابد، در عوض، نوش لعل (شیرین و ارزشمند) که جانش را فزونی می‌بخشد، همیشه موجود است. بنابراین، جان ما نیز ممکن است به بهبودی و افزایش برسد.

هوش مصنوعی: ای مسلمانان، دل از دست رفته به جانم رسیده و جهانی که در آن زندگی می‌کنیم، نمی‌دانم چه باید کرد. هیچ چیزی در اختیار ما نیست که بتوانیم برای حل این مشکل انجام دهیم.

هوش مصنوعی: من دیگر از عشق تو توقعی ندارم، تمام وجودم را به پای تو می‌گذارم، چرا که در اثر دوری از تو زندگی‌ام برهم ریخته است.

هوش مصنوعی: ای دلبر زیبا، تو جان و روح ما هستی که در این سرزمین خیالی گام می‌زنی. تا زمانی که شوق دیدن قامت تو در دل ما وجود دارد، جان ما آرام نخواهد یافت.