هوش مصنوعی: زمانی که تو با لبانت درمانی به ما بخشیدی، آتشی در دل ما شعله ور کرد.

هوش مصنوعی: تو که نور چشم ما هستی، ای انسانی که زیبایی به وجودت آمده است، یک شب از روی لطف و محبت، مهمان ما باش.

هوش مصنوعی: چشمان بیدار او هرگز خواب نخواهند برد و هر جا که برویم، صدای افسوس ما به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که باید از چنگش دل را رها کنیم، اما نمی‌توانم این کار را بکنم، چون دل دیگر در دست من نیست.

هوش مصنوعی: یک نگاه به ما انداخت، اما او از وضعیت و حال ما بی‌خبر است؛ زیرا او خود مقام بزرگی دارد و ما در جایگاهی پایین‌تر قرار داریم.

هوش مصنوعی: در میان چمن، جستجو برای یافتن قامت تو باعث شده که نظم و آرامش ما بر هم بریزد.

هوش مصنوعی: بی هیچ دشواری می‌گویم که در این دنیا هیچ کس به زیبایی قامت محبوب ما نیست.

هوش مصنوعی: این عجیب است که وقتی آن سرو بلند قامت از کنار ما رفت، پیمان و قرار ما نیز از یاد ما رفت.

هوش مصنوعی: عید رویش به من گفت: ای جان جهان، ارزش چیست که برای ما قربانی کنی؟

هوش مصنوعی: چند بار باید این دل بیچاره و سرگشته به دور کوی تو بچرخد و ناله کند؟

هوش مصنوعی: دل ما را گرفت و از ما دور شد، آن بی‌وفا. همان‌طور که بذر قهر خود را در وجود ما کاشت.