هوش مصنوعی: جز بوی خوش موهایت که با نسیم صبحگاهی همراه است، هیچ چیز دیگری در دنیا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دل ناتوان من به خاطر غم چهره تو پر از درد و خون شده است. در دل افرادی که زیبا هستند، وفا وجود ندارد و فقط بی‌وفایی را می‌بینیم.

هوش مصنوعی: دل مردم را می‌ربایند و سپس بر آن‌ها مصیبت و ظلمی جز ستم و بی‌رحمی نمانده است.

هوش مصنوعی: در دل ما فقط عشق و صداقت وجود دارد و در این شهر، چیزی جز ظلم و ستم حاکم نیست.

هوش مصنوعی: بر دل عاشقان بیش از این ظلم نکن؛ زیرا فراتر رفتن از حد ظلم، قابل قبول نیست.

هوش مصنوعی: بلای تو، از هر بالا و عرش هم بالاتر است. هیچ‌کس نیست که به عهد و پیمان تو پایبند باشد و در این بلا گرفتار نشود.

هوش مصنوعی: ای دوست، نباید فراموش کنی که آن بنده‌ای که همیشه در یاد توست، هیچ‌گاه لحظه‌ای از تو جدا نیست.

هوش مصنوعی: دل من را معشوقه‌ام دزدید و به من بی‌مهری کرد. رحمت او نسبت به من که دلم به درد آمده، هیچ است و شرمش از خداوند را ندارد.

هوش مصنوعی: من به اندازهٔ خاک راه تو پست و خوار شده‌ام، ای زیبای خوش‌اندام. چرا میل و خواهش تو به سمت ما نیست و هیچ دلیلی برای آن پیدا نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: هرچند که دیگران می‌خواهند و آماده‌اند، من تنها به حضور و وصل تو نیاز دارم و هیچ چیزی جز آن برای من اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: ای پادشاه جهانی و ما در جمع تو همچون گدایانی هستیم، اما نمی‌دانیم چرا نگاه تو به سوی ما نمی‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی که تو از من روی برگرداندی، روح من به من گفت که وضع دنیا در حضور تو بدون تزویر و ظاهر فریبی است.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا، راست بگو که چرا ما به وصل تو احتیاج داریم، ولی تو چنین نیازی را احساس نمی‌کنی.