هوش مصنوعی: چشمم در آب زلال است و لبم به خاک شوره، با چهره دوست، دنیا برای من مانند باغی از بهشت است.

هوش مصنوعی: از دوست و عشق باز می‌گردم، اما او می‌گوید چه می‌توان کرد که این ذات و سرشت من چنین است.

هوش مصنوعی: سرگذشتم به خاطر غم تو، دوش را نمی‌دانی چه حالی داشت. اشک‌هایم بی‌وقفه از چشمانم می‌ریخت و حالا از سرم گذشته است، ای دوست.

هوش مصنوعی: در شب جدایی از تو، نمی‌توانم پلک بزنم، زیرا تصویر تو در چشمانم نشسته است.

هوش مصنوعی: به من نشان بده که چگونه جان تو در شب تاریک، چهره زیبایت مانند یک فرشته می‌تابد.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم از عشق تو دوری کنم، ای محبوب؟ چون نشانه‌های عشق تو بر قلب من نوشته شده است.

هوش مصنوعی: به او گفتم که به خردمندان درباره غم تو ایرادی نگیرید. او پاسخ داد: چه تدبیری باید بکنم، وقتی که طبیعت من خشن و درشت است؟