هوش مصنوعی: ای دوست، من در عشق تو چون بلبل می‌خوانم و فریاد می‌زنم، و جز ستایش و تمجید از تو چیزی نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: من بدون تو حرفی نمی‌زنم و یاد تو باعث می‌شود که با عزت و اراده بالایی به همه چیز نگاه کنم.

هوش مصنوعی: از زیبایی تو مانند سوسن آزاد، دل من پر از احساسات و حرف‌هایی است که به یاد تو به زبان می‌آید.

هوش مصنوعی: در کنار کوچه‌ات زندگی می‌کنم، امیدوارم روزی سرانجام از این دنیا رهایی یابم و به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: ای دوست، کمکی نکن که من در این دنیا یاری ندارم. از شدت ظلم تو، آسمان هم از من فریاد می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر نظر و راهنمایی تو اجازه دهد، می‌توانم از زیبایی دهان، لب‌ها و دندان‌هایت همچون مروارید بگویم و تو را ستایش کنم.

هوش مصنوعی: از تو خواهش می‌کنم که مرا رها نکن، چون امید من به لطف و کرم تو بستگی دارد و این امید دنیای من را شکل می‌دهد.