هوش مصنوعی: نه من قادر به ملاقات تو هستم و نه تو به دیدن من می‌آیی. حالا چه کسی می‌تواند پیام ما را به هم برساند جز نسیم صبح؟

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم بار سنگین شب‌های دوری را تحمل کنم، ای عزیز! به خاطر لطفی که داری، لطفا به من نزدیک شو و در را به رویم باز کن.

هوش مصنوعی: خدمت‌گزار خسته و ناچیز به محبت و وصل تو نیاز دارد. تا کی باید این‌گونه از جانب تو با دل شکسته و بی‌حال رنج ببرد؟

هوش مصنوعی: درد و رنج من به قدری زیاد شده که دیگر نمی‌توانم تحمل کنم و حال دلم بسیار بد است. حالا که این گونه شده‌ام، باید از چه کسی کمک بگیریم تا درمان شویم؟

هوش مصنوعی: جز دلی شکسته و درد و رنج از دوست، چیزی نصیبم نشده است. آیا از دنیا تنها راه وفاداری را به من نشان داده‌اند؟

هوش مصنوعی: در اینجا به نظر می‌رسد که شاعر به زیبایی و جذابیت چهره‌ی محبوبش اشاره می‌کند. او می‌گوید که در جمع دوستان و آشنایان، حضور محبوبش مانند شمعی است که نور و صفا می‌بخشد. بدون چهره‌ی او، دوستان و اجتماعاتشان حال و هوای خاصی ندارند و همه چیز به خاطر عدم حضور او بی‌روح و تاریک به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که بدن بی‌چاره‌ام در این دنیا چقدر به تو وابسته و حقیر شده است، بدون هیچ‌گونه تزویر و ظاهرسازی.