هوش مصنوعی: روز دیگری مانند آتش‌نشانی با گروهی برای شکار، به آن مکان آمد.

هوش مصنوعی: در جنگل صدای گریه‌ی کودکی شنید و به سمت او رفت تا او را ببیند.

هوش مصنوعی: چشمانش به تماشای او خیره مانده و دلش پر از فکر و خیال دربارهٔ اوست.

هوش مصنوعی: هر لحظه به خود می‌گوید که این احساس یا وضعیت، جز نشانه‌ای از شیطنت و بدی نیست.

هوش مصنوعی: پرستنده به کسی گفت که او را همراهی کند و به سمت چادر راهی شدند.

هوش مصنوعی: او چیزی را به زمین انداخت و در مقابل سگ گذاشت، و از ترس او، آن سگ تیزپا و تیزهوش، به سرعت از او دور شد.

هوش مصنوعی: شیر به تازگی بر زمین افکنده شد و طعمه‌اش را نخورده، صورتش از ترس زرد و مبهوت گردید.

هوش مصنوعی: آنها او را به آتش انداختند، اما آتش نتوانست او را بسوزاند و چهره هر کسی از شدت حیرت و شگفتی روشن و پر از نور شد.

هوش مصنوعی: کسی که دارای خدای پاک و درست‌کار است، دیگر به شمشیر و آتش توجهی ندارد و نمی‌گذارد که به فساد و تباهی دچار شود.

هوش مصنوعی: او دستور داد که او را به بیرون بیندازند وگرنه دستور می‌داد که سرش را از تن جدا کنند.

هوش مصنوعی: همسرش به او گفت: ای پادشاه مشهور، با خداوند لجاجت نکن و به بیهوده پرخاش مکن.

هوش مصنوعی: در این کار یک راز وجود داشت که باعث شده بود او در دنیا شخصیتی برجسته و بزرگ داشته باشد.

هوش مصنوعی: به من عطا کن تا آن را مانند جانم دوست داشته باشم و برایش مانند یک دایه مهربان آرامش فراهم کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر به کسی که به انسانیت و تربیت درست نرسیده نگاه کنیم، می‌بینیم که او همچون خوکی است که تنها سر و گردنش را مشاهده می‌کنیم و در واقع، رفتار و شخصیت او نشان‌دهنده‌ی تربیت و ساختار درونی‌اش نیست. به عبارت دیگر، مرتبه و ارزش انسان به تربیت و آداب او وابسته است و بدون این‌ها، به چیزی جز ظاهر بسنده کرده‌ایم.