هوش مصنوعی: به چشمان زیبای معشوق، دوباره جلا بده و با زیبایی و جذابیتش، شور و شوق سرودن غزل را در دل عاشق دو چندان کن.

هوش مصنوعی: ای انسان، همچون نقشی جدید از خاک و سرشت انسانی خود را بساز و در این کار از خداوند تافته‌ای برتر و پخته‌تری باش؛ چرا که بازی با خاک و سازندگی، شایسته‌ی خالق بزرگ نیست.

هوش مصنوعی: قصه‌ای که در دل دارم، ناخوشایند و دردناک است و نمی‌توانم آن را به زبان بیاورم. کسانی که در تنهایی زندگی می‌کنند، کجا می‌توانم لذت‌های خود را با آن‌ها در میان بگذارم؟

هوش مصنوعی: در دل من اندوهی عمیق وجود دارد و اشک‌هایم مانند آتش جگرم را می‌سوزاند. با هر ضربه‌ای که به شیشه می‌زنم، در واقع در تلاش هستم تا عقل و اندیشه‌ام را از گره‌های مشکلات باز کنم.

هوش مصنوعی: به مهمانی برو و در باغ و دشت با نغمه چنگ زدن، شاد باش. باده بنوش و شعرهای زیبا بگو که دل را آزاد کند و مثل لباس زیبا بر تن کن.

هوش مصنوعی: صبح طلوع کرد و کاروان نماز خواند و آماده حرکت شد. تو فقط صدای خفیفی را نشینده‌ای که به آرامی می‌نوازد.

هوش مصنوعی: من دیگر طاقت ناز و نعمت‌های زیبا را ندارم و از آسیب و رنج نمی‌گذرم. ای آرزوهای فریبنده، به زحمات و تلاش‌های این گدا توجه کن.