هوش مصنوعی: فکر ما هر لحظه به تجلی و ظهور تازه‌ای از خدای جدیدی می‌رسد، از یک محدودیت آزاد می‌شود و به محدودیت دیگری گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: بر بالای خانه‌ات ایستاده‌ام و نقاب از چهره‌ام برداشته‌ام. در کوی تو، کسی مثل من که آرزوها دارد، دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من از تماشای چهره‌ات به قدری غیرتمند و غیور هستم که توانایی نگاه کردن به تو را ندارم و نمی‌توانم به تو نگاه کنم.

هوش مصنوعی: نگاه و لبخند خفی و یک اشک درخشان، نمی‌تواند نشانه‌ای برای ثابت کردن عشق باشد، زیرا این‌ها سوگند دیگری را به یاد نمی‌آورند.

هوش مصنوعی: عشق را ستایش می‌کنم که در روزهای بی‌تابی و فاصله، جان ما را با درد تو به هم پیوند داد و ارتباطی جدید برقرار کرد.

هوش مصنوعی: برای اینکه در بیان احساساتت جری‌تر شوی، مانند پرنده‌ای در بهار، از درون سینه‌ام آتش عشق را بگیر و مدتی دیگر در آن بسوز.

هوش مصنوعی: صدای موسیقی تیموری دچار تغییر و تحول شده و دیگر نمی‌تواند همانند گذشته زیبایی و جذابیت خود را حفظ کند. اکنون ساز سمرقند نغمه‌های جدید و متفاوتی را به گوش می‌رساند که حال و هوای دیگری دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت به معنای آن اشاره می‌شود که به سمت یک مکان مقدس و قدیمی نروید، زیرا فردی که در آنجا وجود دارد ممکن است همیشه در پی چیزی دیگر باشد. این به نوعی بیانگر این است که در زندگی ممکن است کسانی باشند که به جای توجه به مکان‌ها و مظاهر مقدس، به دنبال حقیقت و معانی عمیق‌تری هستند که فراتر از آنچه به چشم می‌آید، قرار دارند.