اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » بخش ۲۸۴ - چو بلبل نالهٔ زاری نداری

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو بلبل نالهٔ زاری نداری</p></div>
<div class="m2"><p>که در تن جان بیداری نداری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>درین گلشن که گلچینی حلال است</p></div>
<div class="m2"><p>تو زخمی از سر خاری نداری</p></div></div>

بخش ۲۸۵ - بیا بر خویش پیچیدن بیاموز

چو بلبل ناله زاری نداری
که در تن جان بیداری نداری
درین گلشن که گلچینی حلال است
تو زخمی از سر خاری نداری

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از بی‌کسی و تنهایی خود سخن می‌گوید. او خود را مانند بلبل می‌داند که در شرایط سختی قرار دارد و ناله‌ای برای شنیدن ندارد. در گلشنی که حق انتخاب و زیبایی دارد، او احساس می‌کند که زخم و درد ناشی از خاری را بر دوش نمی‌کشد، اما در عین حال، گویی هیچ خوشی و آرامش روحی ندارد.

بخش ۲۸۳ - بسا کس اندوه فردا کشیدند

بخش ۲۸۴ - چو بلبل نالهٔ زاری نداری

هوش مصنوعی: اگر مانند بلبل، شکایت و ناله‌ای نداری، پس در وجودت نشانه‌ای از زندگی و بیداری هم نخواهی داشت.

چو بلبل نالهٔ زاری نداری

که در تن جان بیداری نداری

هوش مصنوعی: در این باغی که گل‌چینی مجاز است، تو از گل‌های زیبا هیچ زخم و آسیبی نداری.

درین گلشن که گلچینی حلال است

تو زخمی از سر خاری نداری

بخش ۲۸۴ - چو بلبل نالهٔ زاری نداری

اطلاعات

برگردان به زبان ساده