هوش مصنوعی: جواهر درخشان مقام و بزرگی تو، مانند ماه در برج و مکان پرشکوه سلطنت است، که همچون آفتاب در اوج خود، عزت و مقام شاهان را نمایان می‌سازد و جمعی از اولیا را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: مصطفی و مرتضی هر چند که بزرگ و برجسته‌اند، اما از وجود اوست که عظمت و افتخار آن‌ها نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عالم به خاطر سجود و عبادت او به کعبه‌ای برای روحانیان تبدیل شده است و وجود او باعث شده تا جهان به سلطنت و مقام بزرگی دست پیدا کند.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این مفهوم می‌پردازد که درک و بینش واقعی از دنیای مادی و ظاهری، به معنای فهم عمیق‌تری از حقیقت روح و زندگی است. در ادامه، اشاره می‌شود که روح انسان به واسطه‌ی وجود و نورِ روح‌بخش یکی از موجودات، به آرامش و شفا دست می‌یابد. به عبارت دیگر، انسان می‌تواند از سکوت و آرامش فراتر از دنیا به نور و زندگی روحانی دست یابد.

هوش مصنوعی: وقتی براق با سرعت و قدرتش به حرکت درآمد، عرش را تحت تأثیر قرار داد و به گونه‌ای از بالا آمد که خورشید مثل بالشی زیر او قرار گرفت.

هوش مصنوعی: با بخشش و عبادت و فروتنی‌اش، از نسل نوح به جود و بخشایش متمسک شده و به همین دلیل بر قله جودی قرار گرفت که محل آرامش و سکون است.

هوش مصنوعی: زمانی که یکی از دعاگویان بود، جان او مانند خلیل (ابراهیم) شد که آتش نمرود بر او گشت. این امر باعث شد که باغ دل‌ها شکوفا و سرسبز شود.

هوش مصنوعی: اگر سلیمان لذت فقر و ساده زیستی را برای لحظه‌ای تجربه می‌کرد، آیا از خداوند سلطنت و تاج و پرچم را خواستار می‌شد؟

هوش مصنوعی: موسی نه تنها از کمال الهی آگاه بود، بلکه در دعاهایش نیز به دنبال بهره‌مندی از آن کمال و نعمت‌ها بود. او فهمیده بود که برترین و کامل‌ترین وجود، می‌تواند به او کمک کند و به همین دلیل در دعاهایش به آن کمال متوجه بود.

هوش مصنوعی: از نفس پاک او نسیمی وجود دارد که مانند نفس مسیح (عیسی) شفابخش است؛ به همین دلیل، هر دردی از دم او درمان می‌شود.

هوش مصنوعی: عرفان در آنجا همیشه در حال نزول است و دیده می‌شود که چهره همت او در آن مقام چگونه است. در آن مکان نه دلیل آن وجود دارد و نه دلیلی برای نبودنش.

هوش مصنوعی: در این دنیا، زیبایی‌های بسیاری وجود دارد، اما آنچه که به واقع ارزشمند است، وجود مهربانی و فضل الهی است. این مهربانی مانند لباس زیبا و دلکش است که ما را زینت می‌دهد و در واقع، وفاداری و صداقت، بهترین زینت هر انسان به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره او درخشان و پر از نور است، خورشید چگونه می‌تواند بین مردم دیگر رخشندگی داشته باشد، جز کسانی که هیچ‌گاه در چهره او شرم و حیا نمی‌بینند.

هوش مصنوعی: آستانه‌اش درختی است بزرگ و پرده‌اش را جبرئیل می‌روبید. این درخت، بی‌پایان و بی‌نهایت است.

هوش مصنوعی: ای سرزمین خوابگاهی که روشنی چشمان فرشتگان دینی، و جایگاه تو همچون کعبه‌ای است با عظمت و والا.

هوش مصنوعی: موهای خوشبوی تو به روحی شاداب و دلپذیر تعبیر می‌شود، مانند زیبایی شب و روشنی صبح.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از زیبایی و قداست مکان مقدسی سخن می‌گوید که برای مردم مانند تاجی بر سر است. همچنین، اشاره می‌شود که خاک آن مکان مورد احترام و جایگاه خاصی دارد و در چشم دولت و مردم به عنوان یک گوهری با ارزش شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم‌های عاشقان در درگاه تو مانند درخت طوبا است و برای آن‌ها خوشحالی و بهشتی برتر پیدا شده است.

هوش مصنوعی: در مرگ تو، ابرها با صدای ناله‌ای باران می‌بارند و آسمان به خاطر عزایت، رنگ نیلین گرفته است.

هوش مصنوعی: هر روز آفتاب بر درگاه تو بوسه می‌زند تا شاید بتواند چراغی برای این خانه‌ی پر از نعمت باشد.

هوش مصنوعی: افتخار نیاکان تو پیامبر خاص ماست، چرا که جد بالاترین تو بر سلطان ملک برتری دارد.

هوش مصنوعی: در این شعر به این نکته اشاره شده که هیچ کس نمی‌تواند از جد و نیاکان کسی همانند او باشد. اما در عوض، آن شخص که در مقامش رفیع و باعزت است، به خاطر مقام و عزت خود، به استقبال کسانی که به او می‌رسند، می‌آید. به عبارت دیگر، بزرگ‌تری وجود ندارد که بتوان او را با جد و نیاکان مقایسه کرد و تنها اوست که باید مورد احترام قرار گیرد.

هوش مصنوعی: ای امیر مؤمنان، ای روشنی چشم پیامبر، ای پیشوای پرهیزگاران، ای راهنمای دوستان خدا.

هوش مصنوعی: ای سلطان، چگونه می‌توانم به تو مدح و ثنا بگویم، در حالی که نفس ناطق (زبان گویا) خود جزو زبان‌های خاموش شده است؟ این ثنا نشان از محدودیت من است.

هوش مصنوعی: عقل کل در این دنیا به نوعی وجود دارد که با خود رابطه‌ای ندارد، حالا من چگونه می‌توانم در این محفل تو را به دیگران معرفی کنم و خودم را نزدیک به تو نشان دهم؟

هوش مصنوعی: بنده در مقابل ستایشگران و مداحان تو چقدر می‌تواند مانند خورشید تابان روشنایی داشته باشد.

هوش مصنوعی: اما من عمر خود را در ستایش هر کسی هدر داده‌ام، و حالا می‌خواهم از توصیف تو، قضا و سرنوشتم را بسازم.

هوش مصنوعی: من با کالای بی‌ارزش و ناچیز به سمت تو می‌آیم، زیرا ای خاک درگاه تو، ارزش و گرانبهایی هر طلا و جواهر را داری.

هوش مصنوعی: زمانی که از درگاه تو دور شدم، دیگر نمی‌توانم بر درد و غم خود غلبه کنم و اشک‌هایم هم از چشمانم جدا نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: حسین، در کربلا و دور از تو، احساس تنهایی و بیچارگی می‌کند. او در این خوارزم، در روزهای سخت و پر درد، به سر می‌برد.