هوش مصنوعی: من در درد و رنج و هیاهوی غم تو به سر می‌برم. تا زمانی که زنده‌ام و سلام تو را بشنوم، نمی‌دانم چگونه باید به مسیر درست زندگی برگردم.

هوش مصنوعی: دل من را به حالت باقی و پایدار برسان و از جلوه‌های زودگذر و فانی دور کن. وقتی دل من مست می‌شود، مانند کسی که شنونده‌ی حرف‌های توست، به سوی کلام تو می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی غمت آرامش مرا از بین برده، نیازی به گوش دادن به سخنان طعنه‌آمیز ندارم. چون دل عاشق و آشفته‌ام، از سرزنش و ملامت نمی‌ترسم.

هوش مصنوعی: از ناراحتی عشق به شدت در حال جوش و خروش هستم. اگر نتوانم خود را آرام کنم، دست کم یک جام درد را می‌نوشم. ای زیبایی! تو تمام وجود منی.

هوش مصنوعی: تو مرا شیفته و سرمست خود کن، جهانی را غرق در وجود یکتای خود کن، طوری که نه نشانی از من باقی بماند و نه علامتی.

هوش مصنوعی: به من شرابی بده ای دوست که آرامش روح من در آن است. تمام خوبی‌ها و پیروزی‌ها از توست و همه بخشش‌ها و کرامت‌ها نیز از آن توست.

هوش مصنوعی: من به قدری از خودم دور می‌شوم که هیچ چیز دیگری برایم مهم نباشد؛ حتی نمی‌دانم که خرد، دانش و شجاعت چه هستند.

هوش مصنوعی: من درد و رنج تو را تحمل می‌کنم تا اینکه در عذاب و بی‌مهری‌ات می‌افتم، زیرا هیچ‌کس نیست که راز دل و جانم را بفهمد و به من آرامش بدهد.

هوش مصنوعی: حسین دل خود را از هر چیزی خالی کرد و فقط برای تو پاک و خالص ساخت، به طوری که در آن هیچ‌کس غیر از تو جایی ندارد.