همام تبریزی » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>معشوقه به گرمابه شبی با ما بود</p></div>
<div class="m2"><p>ما را ز فروغ چهره خورشید نمود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گِل بر سر گُل می‌زد و من می‌گفتم</p></div>
<div class="m2"><p>خورشید به گِل کجا توانی اندود</p></div></div>

دیوان همام الدین تبریزی به کوشش مؤید ثابتی - همام الدین تبریزی - تصویر ۱۰

شمارهٔ ۴۵

معشوقه به گرمابه شبی با ما بود
ما را ز فروغ چهره خورشید نمود
گل بر سر گل می زد و من می گفتم
خورشید به گل کجا توانی اندود

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وصف لحظه‌ای می‌پردازد که معشوقه‌اش در گرمابه همراه او بوده است. او از زیبایی و درخشش چهره معشوقه‌اش مانند خورشید سخن می‌گوید و در عین حال به زیبایی گلها اشاره می‌کند. شاعر می‌گوید که خورشید نمی‌تواند به زیبایی گلها بیفزاید، زیرا زیبایی معشوقه‌اش فراتر از هر چیز دیگری است.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: محبوب در شبی در حمام با ما بود و با نور چهره‌اش ما را مانند خورشید درخشان کرد.

معشوقه به گرمابه شبی با ما بود

ما را ز فروغ چهره خورشید نمود

هوش مصنوعی: در میان گل و گلاب، برخی بر گل خاک می‌پاشیدند و من به آنها می‌گفتم که چگونه می‌توان خورشید را با خاک آمیخت و پوشاند.

گِل بر سر گُل می‌زد و من می‌گفتم

خورشید به گِل کجا توانی اندود

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها