هوش مصنوعی: ای دل، دیگر به فکر کار خودت باش؛ چون که یاری از دیگران نداری، خودت به یاری خودت بپرداز.

هوش مصنوعی: تو همچون یک پادشاهی که بالای عرش قرار داری، جایگاه تو باید بلند و والا باشد، پس خود را در موقعیت پایین قرار نده.

هوش مصنوعی: برو به مکانی که برای ما جایی وجود نداشته باشد، زیرا اگر جایی باشد، آنجا هم دیگر برای ما حقی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: تعداد کمی از دوستان بودند که در اینجا ماندند و آرامش نیافتند و سپس رفتند.

هوش مصنوعی: برخیز و با دوستانت بنشین، ولی قدم در مسیر آنهایی که راهی ندارند نگذار.

هوش مصنوعی: تو مانند پرنده‌ای بزرگ و رهای آسمان، در دنیای خاکی و مادی پرواز کن و آزادی را تجربه کن، زیرا تو جود و جلالی مانند آن مرغ آسمانی داری.

هوش مصنوعی: زمین و زمان هیچ ارزشی ندارند. هیچ چیز در این دنیا پایدار نیست، و چرخش آسمان هیچ تأثیری ندارد.

هوش مصنوعی: در اطراف او، چرخش قاف مانند کوه بلندی است و به دور مردم می‌چرخد، مانند یک اژدها که در حال پیچیدن است.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و شگفتی آفرینش اشاره دارد. گویا شاعر از خداوند می‌پرسد که این چه هنری است که باعث می‌شود دل‌ها مانند قافله‌ای شکافته شوند و در عمیق‌ترین احساسات و افکار انسان‌ها نفوذ کند. به نوعی، پیام این شعر زیبایی و قدرت اثرگذاری هنر و آفرینش بر روح و دل انسان‌هاست.

هوش مصنوعی: از دور دست‌ها همیشه نگران و مضطرب هستی، اما هیچ سودی از این نگرانی نمی‌بری و هیچ رشته‌ای از آن به دست نمی‌آوری.

هوش مصنوعی: وقتی خورشید از افق طلوع می‌کند، حرارت و نور آن می‌تواند همه جا را روشن کند و زندگی را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: وقتی شب فرا می‌رسد و کینه‌ای را که پنهان است آشکار می‌کند، دنیا را به خاطر بی‌رحمی‌اش تیره و تار می‌سازد.

هوش مصنوعی: در این شب و روز ما، ای خدا، چه باید بکنیم؟ روز ما به اندازه شب تاریک و بی‌نور شده است، چه تدبیری باید اندیشید؟

هوش مصنوعی: دنیا همین ویران است و در میان این ویرانی، سختی‌ها و رنج‌های زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: باران سنگی بر او می‌بارد و به خاطر یک طوفان، ساختارش ویران شده است.

هوش مصنوعی: در این شهر هیچ نشانی از انسانیت دیده نمی‌شود و در دشت او هم هیچ گیاه سرسبزی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر مکانی خانه‌گاه پلنگ باشد، پس دریا هم همیشه جای نهنگ‌هاست و شور و هیاهو دارد.

هوش مصنوعی: بهار به عنوان نشانه‌ای از شگفتی و زیبایی، گل‌های حسرت را به نمایش می‌گذارد، در حالی که خزان، شادی و لذت را در دل خود پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: زمستانش به شدت سرد است و مثل یخ می‌باشد، در حالی که تابستان او به قدری گرم است که شبیه دوزخ به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هیچ بنیادی برای این ارکان وجود ندارد، پس خانه‌ای آباد نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی‌ات به خاطر هوای نفس بسوزی، زندگی‌ات نابود می‌شود و آتش غم و اندوه در دل تو شعله‌ور می‌گردد.

هوش مصنوعی: در دریاچه فانی، تو را غرق خواهد کرد و در نهایت، خاکت را روی سرت خواهد پاشید.

هوش مصنوعی: سه فرزندی که از این چهار نسل وجود دارند، یکی از آن‌ها همچون گوهر ارزشمند از اصل و ریشه‌ی کار و تلاش به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: گوهر قرار گرفته بر تاج پادشاه زیبا و ارزشمند است، اما همچنان مشکلاتی در اطراف آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: دومین چیزی که وجود دارد، شاخه‌ای است که از خاک بیرون آمده و تمام آن پر از خار و علف‌هرز است.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که اگر طلا و نقره به نوعی از موجودات زنده تعلق نداشته باشند، در بیشتر رسوم انسانی و آداب و سنن ما جایی نخواهند داشت. به عبارتی دیگر، ارزش و اهمیت این فلزات در زندگی انسان‌ها به دلیل پیوندشان با فرهنگ و رسوم اجتماعی است.

هوش مصنوعی: حقیقت تنها در یک در از هزاران در پیدا می‌شود؛ بدی‌ها بسیارند اما نیکی‌ها کم‌ترند.

هوش مصنوعی: همه به ظاهر انسان را می‌بینند، اما از نظر معنوی، انسان‌ها از هم متمایز هستند و در حقیقت، ارزش و مقام انسان در عمق وجود او و معناهایش نهفته است.

هوش مصنوعی: به خانه ناشکری می‌روی در حالی که از راه شکرگزاری بی‌خبری.

هوش مصنوعی: ای کسانی که در کنار تو هستند، از آن‌ها دور شو و به توجه به خدا مشغول باش.