هلالی جغتایی » قطعات » قطعهٔ شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی اندوه روزگار خوریم؟</p></div>
<div class="m2"><p>فکر نابود و بود چندین چیست؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر نباشد ز غصه نتوان مرد</p></div>
<div class="m2"><p>ور بود شاد نیز نتوان زیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تا که در دست کیست روزی ما؟</p></div>
<div class="m2"><p>و آنچه در دست ماست روزی کیست؟</p></div></div>

قطعهٔ شمارهٔ ۳

تا کی اندوه روزگار خوریم
فکر نابود و بود چندین چیست
گر نباشد ز غصه نتوان مرد
ور بود شاد نیز نتوان زیست
تا که در دست کیست روزی ما
و آنچه در دست ماست روزی کیست

هوش مصنوعی: این متن به بیان اندوه و غم ناشی از زندگی می‌پردازد. شاعر از بی‌ثمری نگرانی‌ها و غصه‌ها صحبت می‌کند و می‌پرسد که چرا باید از مشکلات زندگی رنج ببریم، در حالی که سرنوشت و روزی ما در دست عوامل دیگری است. او به این نکته اشاره می‌کند که نه از غم می‌توان زندگی کرد و نه در شادی واقعی می‌توان زیست، زیرا زندگی و روزی ما در دست خداوند و شرایطی است که بر ما حاکم است.

قطعهٔ شمارهٔ ۱

قطعهٔ شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: چرا باید همیشه از سختی‌ها و ناراحتی‌های زمانه غمگین باشیم؟ به چه دلیلی باید به فکر مشکلات و تفاوت‌های زندگی باشیم؟

تا کی اندوه روزگار خوریم؟

فکر نابود و بود چندین چیست؟

هوش مصنوعی: اگر غم و اندوهی وجود نداشته باشد، زندگی کردن ممکن نیست و اگر هم شاد باشیم، باز نمی‌توانیم به زندگی ادامه دهیم.

گر نباشد ز غصه نتوان مرد

ور بود شاد نیز نتوان زیست

هوش مصنوعی: تا کی روزی ما در دست کیست و آنچه که در اختیار ماست، روزی برای کی خواهد بود؟

تا که در دست کیست روزی ما؟

و آنچه در دست ماست روزی کیست؟

قطعهٔ شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده