هوش مصنوعی: من به تو عاشق و غمگین هستم، همچنان که زید بیچاره عاشق و دل‌خون است. او که دلش تنها و غریب است، چه می‌تواند بکند؟

هوش مصنوعی: پرسش از حال غریبان در همه جا معمول و مرسوم است، اما در شهر شما نیز این پرسش به گونه‌ای غریب و نا آشنا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در پیچش زلف‌های تو، دل‌ها به شدت احساس غم و دوری می‌کنند. زلف‌های تو مثل شبی غم‌انگیز و تاریک هستند و ما در این شب‌های غریب، احساس تنهایی و بی‌کسی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: زمانی که به من ناسزا می‌گویی، لبخندت را نشان بده. زیرا در بین کلمات تلخ، یک خنده شیرین و ناپیدا وجود دارد.

هوش مصنوعی: هیچ غریبی تا روز قیامت سرش را از بالینش بلند نمی‌کند، مگر اینکه طبیبی مانند تو را بر بالین خود بیابد.

هوش مصنوعی: هر کس در کنار دوستانش در وطن شاد و خوشحال است، اما اگر تنها و بدون همراهی باشد، دیوار غم و اندوه را بر می‌کشد و احساس خستگی و غمگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: در کنار کوچه‌ات، هلالی (نشانه‌ای از زیبایی) به شدت تنها و بی‌کس است. ای شاه غریبان، لطفی کن بر این بی‌کس و یاری‌اش نما.