هوش مصنوعی: ای دل، خوشبختی و خوشحالی‌های دنیایی ارزشی ندارد! خوش به حال آن‌هایی که به خاطر عشق و ناکامی‌ها دردی را تجربه می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما و مجنون هر دو در حالت گیجی و سرگشتگی در حال گردش هستیم. ببین که جنون ما را به چه وادی‌هایی کشانده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر ایمان و اعتقادی که به تو دارم، آرامش یافته است. اما در نهایت، این نوع اعتقاد ممکن است مرا به جایی برساند که انتظارش را ندارم.

هوش مصنوعی: من به عمر خودم اعتمادی ندارم که به وفای تو وابسته باشد. این عمری که دارم چه ارزشی دارد وقتی که به آن اعتمادی ندارم؟

هوش مصنوعی: با اندوه و غم، چشمانم را از پاکی و زیبایی خط تو شستم. ای وای از افسوس! که الهام و ذوق این اثر زیبای تو را از من گرفته است، به خاطر نادانی و بی‌سوادی‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که دل خود را گم کرده‌ام، ناله و فریاد چه فایده‌ای دارد؟ چرا که نمی‌توان این گمشده را با این صداها پیدا کرد.

هوش مصنوعی: هلالی، دیگران از ارتباط با او خوشحالند، اما من ناراحتم. خوش به حال آن روزی که من هم بتوانم چنین شادی‌هایی را تجربه کنم!