هوش مصنوعی: اگر من در جمع باشم، نیازی به گفتن داستان مجنون نیست. وقتی من حضور دارم، چرا کسی باید درباره او صحبت کند؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جز خودم نمی‌داند که چه دردی دارم، به همین خاطر من دائم در حال صحبت کردن با خودم هستم.

هوش مصنوعی: ای زاهد، تو به کار خود مشغول باش و من را رها کن. من به جز نوشیدن می فکر نمی‌کنم و نمی‌خواهم که در کار من دخالت کنی.

هوش مصنوعی: اگر روزی به بستان بروم و از آن سرو بلند قد دور شوم، دوست دارم که در سایه‌اش بر روی چمن استراحت کنم و به یاد او باشم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم رازی را پنهان نگه‌دارم؟ وقتی که آن راز از صد پرده بیرون آمده و تنها زمانی می‌تواند پنهان بماند که من در خاک آرام گرفته باشم.

هوش مصنوعی: من در داخل خود احساس درد و اندوهی عمیق دارم و تلاش می‌کنم که آن را به زندگی بخشیدم. تو برایم همچون لعل و سنگ قیمتی هستی، بنابراین من نیز باید همچون یک کوه‌نورد باشم که این زیبایی و ارزش را استخراج کند.

هوش مصنوعی: من احساس تنهایی می‌کنم، حتی اگر در وطن خود هم باشم، زیرا کسی از من نمی‌پرسد که آیا به کمک و حمایت نیاز دارم.