هوش مصنوعی: از حرف زدن بیهوده خودداری کن و اجازه بده که قلم تو روی صفحه بنویسد.

هوش مصنوعی: تمام جهان پُر از سخن‌های توست؛ تو به مانند قلم، هنر زبان‌آوری را با مهارت انجام می‌دهی.

هوش مصنوعی: زندگی تو به هفتاد سال رسید، اما هنوز قلم و زبانت از سخن گفتن و نوشتن خسته نشده‌اند.

هوش مصنوعی: تو با قدرت قلمت چیزهایی نوشته‌ای که موضوعاتی فراتر از تمامی آنچه در زندگی وجود دارد را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دنیا پر از ارزش و گوهری شد به خاطر سخنان تو؛ تو به نیکو صحبت کردن معروف هستی.

هوش مصنوعی: اگر کلام تو جذاب و فریبنده است، حالا بهتر است که سکوت کنی.

هوش مصنوعی: زبانت از کار افتاده و تحت تأثیر نفس ضعیف توست، و به همین دلیل لرزان و ناتوان شده است.

هوش مصنوعی: نسیم سرد و تند از هر طرف می‌وزد و مانند برگ‌های پاییز، ذهن تو به هم ریخته و پریشان است.

هوش مصنوعی: اگر کسی در خانه دیگری گوش‌گیر باشد، تنها گفتن یک جمله کافی است.

هوش مصنوعی: اگر چیزی وجود ندارد، پس چرا صحبت کنیم؟ آیا کسی هست که بی‌دلیل سخن بگوید؟

هوش مصنوعی: آنچه که دانشمندان در مورد این موضوع گفته‌اند، کافی است و دیگر نمی‌توان نظری جدید یا اطلاعات بیشتری به آن اضافه کرد.

هوش مصنوعی: فرصت از دست رفته است، پس سخن را کوتاه کن، زیرا زمان کم است.

هوش مصنوعی: خدایا، تو همیشه هستی و پا برجا می‌مانی. بر من ببخش که تو همواره بخشنده‌ای.

هوش مصنوعی: اندکی از کمین من، که بنده‌ای ناتوان هستم، رحمت و مِهر توست، ای بخشنده‌ای که به او پناه می‌برم.

هوش مصنوعی: تاریخ زندگی به پایان رسید و با صدای دل، کار نوشته به اتمام رسید.