هوش مصنوعی: ما از صمیم قلب از محبت دلبر و یار خود قدردانی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ستایشی که از جانب بزرگترین ستایشگران انجام شود، آن ستایشی است که خداوند را به خوبی معرفی کند.

هوش مصنوعی: با کمال ناچیزی و شرمندگی، سرم را به خاک می‌گذارم و به جایی می‌روم که لباس گل را به عنوان نماد احترام و ادب به سر می‌گذارم.

هوش مصنوعی: زمانی که از خشکی و بی‌حالی شکایت کنم، با اندوه عشق، روحی دوباره به زمین و زندگی می‌بخشم.

هوش مصنوعی: زبانم را به مدح و ستایش نخل موسی مشغول می‌کنم و به یاد چهره‌ای زیبا، قلبم را مانند کوه سینا پُر از عشق و هیجان می‌سازم.

هوش مصنوعی: وقتی که از آن آتش درونم مانند خورشید نور می‌افشاند، موجی از روشنی و امید برای دنیا به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: من بر روی تاج سلطنت نامه‌ام را قرار می‌دهم و آن را به نشانه‌ی اراده الهی می‌نویسم.

هوش مصنوعی: وقتی که مداد و قلم به خوبی به کار می‌روند، زیبایی خط و نقش و نگار چهره در دفتر نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: از این قطره، شادی و سرزندگی را برای داغی که در دل دارم به ارمغان می‌آورم و طراوت و تازگی را به باغ می‌بخشم.

هوش مصنوعی: در باغ جان، به وسیلهٔ نی، آبیاری می‌کنم و جویبار خضر را روان می‌سازم.

هوش مصنوعی: به خاطر تمجید و ستایش، بر سر زبانم تاجی می‌گذارم و آن را به عرش و بلندی‌های حمد می‌رسانم.

هوش مصنوعی: زمانی که نفسی گرم و شعله‌ور مانند برق در وجود انسان شکل می‌گیرد، دل او از ستایش و حمد خداوند پرنور و روشنی می‌شود.

هوش مصنوعی: زبان من به آتش می‌سوزد، مثل دامن یک سوخته که در دل گلشن بماند.

هوش مصنوعی: من حقیقت را در بلندای آسمان نمایان می‌کنم و به نیازمندان ندا می‌زنم که به یاری آن‌ها بیایید.