هوش مصنوعی: ای دل غمگین، صدای تو کجا رفته است؟ چرا از نغمه و آوازت خبری نیست؟

هوش مصنوعی: پادشاه کلام تحت فرمان تو بود و دل‌های مردم با نغمه‌های تو شاداب و سرزنده بودند.

هوش مصنوعی: کجا رخت برافراشته و آواز دلنشینت را می‌توان دید؟ کجا زرق و برق و شکوه آهنگ‌های توست؟

هوش مصنوعی: صدای دلنشین درونت چه شد؟ آن گریه و دل‌تنگی که مثل الماس در وجودت بود، کجا رفت؟

هوش مصنوعی: صدای تازه‌ای که از تو بیرون می‌آید، شبیه نواهای دلنشین و خوشی است که به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: زیر انگشترت، دارای سخن و کلامی زیبا و بی‌نظیر بودی که می‌توانستی معجزه‌هایی را خلق کنی.

هوش مصنوعی: صدای هیجان‌انگیز قیامت از دل نیت برمی‌خاست و لذتی سرشار در گلستان تو جاری بود.

هوش مصنوعی: تو با قلم مشکی که داری، نام و نشانی از بزرگی و سروری را بر جای می‌گذاری که از خاندان کیانیان نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: طوفانی شدید و نیرومند، قلم را به لرزه درآورد و زخم‌های دلنشین جوانی‌ات را به یاد آورد.

هوش مصنوعی: آتش غم در وجودم شعله‌ور است و ناله‌ای دل‌خراش از سینه‌ام برمی‌خیزد. نفس‌های من در گلویم حسرتی جانسوز نهفته دارد.

هوش مصنوعی: آتش درونی تو سرنخ‌های ناپیدایی دارد و هیچ دودی از آن بلند نمی‌شود. لب‌های تو که مانند لعل هستند، به خون دل آلوده نشده‌اند.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که از عشق تو برافروخته شده، دیگر حرارتی برایم نمی‌گذارد و نوری از آن نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: به شدت از این غم و افسردگی ناراحتم، با اینکه در وجودم آتش زندگی زبانه می‌کشد، اما احساس مرگ می‌کنم.

هوش مصنوعی: محرم دل کیست که بتوانم غم‌هایم را با او در میان بگذارم؟ هم‌نفسی پیدا نمی‌شود که در این لحظه‌ی سخت، بتوانم لحظه‌ای را با او بگذرانم.

هوش مصنوعی: شاعر به معنای این است که اگر تو در مشکلات و ناراحتی‌های زندگی غمگینی و به خاک و زمین افتاده‌ای، باید بدانی که در کنار تو هم خاک و زمین قرار دارد. این اشاره به واقعیت زندگی و ارتباط انسان با زمین دارد.

هوش مصنوعی: زمین نمی‌تواند ثبات و پایداری را بپذیرد؛ چرا که همواره دستخوش تغییرات و حوادثی است که از آن می‌گذرد.

هوش مصنوعی: روش زندگی او خالی از هرگونه آلودگی است و عبور از این مرحله به انسان آرامش می‌دهد.

هوش مصنوعی: چون تو انسان بزرگی هستی، تلاش کن تا این دهکده خراب را به یک مکان بهتر تبدیل کنی.

هوش مصنوعی: اگر به خواسته‌ها و آرزوهای خود دلبستگی زیادی پیدا کنی، ممکن است نتوانی زیبایی‌ها و رنگارنگی‌های زندگی را به درستی ببینی.

هوش مصنوعی: از روز و شب این دنیای کهنه نمی‌توان جز تغییرپذیری و دو رو بودن چیز دیگری پیدا کرد.

هوش مصنوعی: چشم وسیع و بینای خود را باز کن و فریب و نیرنگ را کنار بگذار.

هوش مصنوعی: پردهٔ شب کنار رفته و نور چراغ تردستی به زیبایی در فضا پاشیده شده است.

هوش مصنوعی: چشم تیزبین کسی که مانند چشمی تیز و حساس به زیبایی‌هاست، در واقع این زیبایی و جلوه‌های دلربا فراتر از رنگ و نقش‌های ظاهری است.

هوش مصنوعی: دنیا به کسی وفا نمی‌کند و دوران زندگی هیچ تداوم و پایداری ندارد.

هوش مصنوعی: عهد و پیمان‌های ناپایدار و کم‌مقدار، بسته نشده‌اند و محبت آسمان ضعیف است، همچنین دنیا به سرعت در حال تغییر و گردش است.

هوش مصنوعی: در مسیر سیلاب، داشتن خطر اجتناب‌ناپذیر است و نمی‌توان از آن عبور کرد.

هوش مصنوعی: زمان عمر از دستان ما گذشت و پایان زندگی بر دفتر وجود ما نوشته شد.

هوش مصنوعی: تجلی نور تو از جوانی صبح، پرده را از چهره کنار زد.

هوش مصنوعی: سبزه‌ها در پاییز خشک شدند و باغ‌های گل به شکوفه آمدند. موی تو مانند مشک، با کافور شسته شده است و درخشش خاصی دارد.

هوش مصنوعی: شمعی که می‌درخشد، متعلق به سیّاره نیست و در حالی که هوش و فکر در کار نیست، نوری برای مشاهده وجود ندارد.

هوش مصنوعی: مروارید قیمتی تو از سر تاجت افتاد، بلند شو که دارایی‌ات به سرقت رفت.

هوش مصنوعی: اینگونه می‌توان گفت که زیبایی تو همچون شمعی در صبح زود است که راهنمای نفس‌ها و جانی است که در مسیر زندگی حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: در درون تو شعله‌ای وجود دارد که ناشی از درد جسمی‌ات است و این درد همه وجود تو را تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: شمعی که ویژگی‌اش روشنایی است، باعث شد که تاریکی تو از بین برود و بوته‌ای که خاری دارد، شبیه درختی در کوه طور شد.

هوش مصنوعی: پرده را به دست دیگران بده و خطبهٔ جدیدی برای دیوان آغاز کن.

هوش مصنوعی: بیا و جلوه‌ای نو از خودت نشان بده، پرده را بردار و طعمی شیرین به زندگی بده، تا دل‌های غمگین و آزرده شاد شوند.

هوش مصنوعی: در جایی که شادی و سربلندی برقرار است، مانند خیمه‌ای که برپا شده، به تکامل و صفای درونی پرداخته و با شوق و وجد، آواز یکتاپرستی را سر ده.