هوش مصنوعی: روایتی دارم از گذشته که می‌گوید انوشیروان، پادشاهی نیکو و عادل بوده است.

هوش مصنوعی: روزی، فردی به یک کشاورز سالخورده برخورد کرد. موهای او به اندازه جوی شیر سفید و زیبا بود.

هوش مصنوعی: زن جوانی با چهره‌ای زیبا و کمان مانند و اندامی خمیده، در حال قدم زدن است و از چهره‌اش حس خستگی و بی‌حالی نمایان است، اما همچنان به آرامی و لطافت درختی را می‌کارد.

هوش مصنوعی: عجب که سلطان با تدبیر و هوش خود، از تلاش و زحمتی که پیران و افراد سخت‌کوش کشیده‌اند، غافل مانده است.

هوش مصنوعی: با قدرت و شجاعت، رهبری را به دست گرفت و به میدان چالش و آزمایش رفت، زیرا مردی بوده که در زیر آسمان تجربیات فراوانی کسب کرده است.

هوش مصنوعی: حکیم از او پرسید که این درخت بعد از چند سال میوه می‌دهد؟

هوش مصنوعی: دنیا به من گفت که کسی که می‌خواهد نتیجه بگیرد، باید صبر کند و تلاش کند، حتی اگر سال‌ها طول بکشد.

هوش مصنوعی: جهان به او گفت که چقدر حرص و طمع داری، در حالی که سال‌های زیادی را در زندگی سپری کرده‌ای.

هوش مصنوعی: هنوز در این شرایط سخت، امید و فرصت‌های بیشتری برای تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: پیر با چهره‌ای خندانی به این سؤال پاسخ داد ای اهل نکته‌سنجی.

هوش مصنوعی: نیمه نگاهی به آرزوها و خواسته‌ها دارم که دل را می‌خراشد و شوق عمل را در من برمی‌انگیزد.

هوش مصنوعی: در طول زندگی‌ام در دنیای بزرگ، هیچ چیزی به دست نیاوردم جز این که خود را فدای دیگران کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اکنون باید عواقب کارهایمان را به دیگران تحمیل کنیم تا آنها نیز عذاب آن را تجربه کنند.

هوش مصنوعی: جهان دار به او گفت: ای زنده، با نوا و صدای خوشت، تو به من زندگی دوباره بخشیدی.

هوش مصنوعی: وقتی خرد و درایت در وجود او نمایان شد، او یک فیل بزرگ را به او بخشید.

هوش مصنوعی: وقتی پیر نژند، لطف و نیکوئی شاه را دید، لبخند زد و گفت: ای شاه پیروز و موفق!

هوش مصنوعی: به خاطر این سرعت و توانایی، از درخت جوانی بهره‌مند شدم که خوشبختی و موفقیت بی‌نظیری را برایم به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: ای خسرو کامکار، به این زودی کدام نهال است که به ثمر می‌رسد؟

هوش مصنوعی: شاه این سخن را شنید و مانند گلی که شکوفا می‌شود، شادی‌اش دوچندان شد و از آنجا خداحافظی کرد.

هوش مصنوعی: ای حزین، از دل و دست خسته‌ات انتظار پاداش نیکوکاران را نداشته باش.

هوش مصنوعی: تو تنها با صحبت‌های زیبا شناخته می‌شوی و از کارهایت تنها قلمی در دستت باقی مانده است.

هوش مصنوعی: قلم تو مانند آسمان وسیع است و کلماتت به قلب‌ها نفوذ می‌کند و پذیرای احساسات و تفکرات گوناگون است.

هوش مصنوعی: روزگار در دل‌ها هنوز چیزی نکارده، پس تا زمانی که درختت به بار نشسته، نباید به شاخ و برگ آن بپیچی.

هوش مصنوعی: به تو نمی‌گویم که هنوز فرصت زیادی باقی مانده، اما چه می‌دانی که شاید شب تو زودتر از آنچه فکر می‌کنی به پایان برسد و روزی تازه آغاز شود؟

هوش مصنوعی: مثل پرنده سحر، آواز خوشی سر بده و به این خواب‌زده‌ها بگو، بیدار شوند.