حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دادی به باد، طره عنبر سرشت را</p></div>
<div class="m2"><p>کردی کساد، نکهت باغ بهشت را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سر، شمع سان ز داغ به آتش که می دهد؟</p></div>
<div class="m2"><p>آیا کسی چه چاره کند، سرنوشت را؟</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰

دادی به باد طره عنبر سرشت را
کردی کساد نکهت باغ بهشت را
سر شمع سان ز داغ به آتش که می دهد
آیا کسی چه چاره کند سرنوشت را

هوش مصنوعی: در این اشعار، نویسنده از نابودی زیبایی و خوشبویی باغ بهشت صحبت می‌کند و به تضاد بین زیبایی (طره‌ عطرآگین) و نابودی آن اشاره می‌کند. همچنین، با ذکر درد و رنجی که ناشی از سرنوشت ناگوار است، سوالی از بی‌کسی می‌پرسد که آیا کسی می‌تواند برای تغییر سرنوشت کاری کند یا خیر. این اشعار تجلی‌گر اندوه و حسرت نسبت به آنچه که از دست رفته است، می‌باشد.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: تو زیبایی و لطافت خود را به باد دادی و باعث شدی که عطری مانند عطر باغ بهشت، بی‌خود و بی‌ارزش شود.

دادی به باد، طره عنبر سرشت را

کردی کساد، نکهت باغ بهشت را

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که سرنوشت و تقدیر هر شخص مانند شمعی است که در آتش می‌سوزد و داغی را احساس می‌کند. آیا کسی می‌تواند برای این درد و رنج چاره‌ای بیندیشد؟ در واقع، شاعر به ناتوانی انسان در تغییر سرنوشت خود اشاره می‌کند و حس ناامیدی از چاره‌جویی در برابر تقدیر را بیان می‌کند.

سر، شمع سان ز داغ به آتش که می دهد؟

آیا کسی چه چاره کند، سرنوشت را؟

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده