حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رفت آنکه دل به محنت، آسوده بود ما را</p></div>
<div class="m2"><p>چشم از فسانه غم، شب می غنود ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین پیشتر ز چشمم، جاری دو جوی خون بود</p></div>
<div class="m2"><p>اکنون هزار چشمه، از دل گشود ما را</p></div></div>

دیوان حزین لاهیجی (به ضمیمه تاریخ و سفرنامه حزین) کتابفروشی خیام - شیخ محمدعلی بن ابیطالب بن عبدالله حزین لاهیجی - تصویر ۳۷۰

شمارهٔ ۸

رفت آنکه دل به محنت آسوده بود ما را
چشم از فسانه غم شب می غنود ما را
زین پیشتر ز چشمم جاری دو جوی خون بود
اکنون هزار چشمه از دل گشود ما را

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به این موضوع اشاره دارد که کسی که دلش به رنج و درد عادت کرده بود، رفت و اکنون ما دچار غم و اندوه هستیم. او در گذشته، اشک‌هایش به صورت خون جاری بود، اما اکنون دلش از اندوه و غم، چشمه‌ای از درد و شکنجه را روانه می‌کند. به عبارتی، از شدت غم و فقدان، حالا قلبش به شدت آسیب دیده و درد بیشتری را احساس می‌کند.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: رفت آن که با وجود مشکلات، دلی آرام داشت. اکنون ما در شب در اندیشه غم و قصه‌های تلخ هستیم.

رفت آنکه دل به محنت، آسوده بود ما را

چشم از فسانه غم، شب می غنود ما را

هوش مصنوعی: پیش از این، از چشمانم دو جوی خون روان بود، ولی اکنون هزاران چشمه از دل من گشوده شد.

زین پیشتر ز چشمم، جاری دو جوی خون بود

اکنون هزار چشمه، از دل گشود ما را

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده